Ze zong haar stembanden kapot bij een Canadese hardcoreband die Placebo heette, woonde samen met Peaches boven een Berlijnse seksshop en ging een tijdlang door het leven als Bitch Lap Lap, maar tegenwoordig grossiert Leslie Feist in heerlijk weemoedige fluisterpop. Wie dat met eigen oren en – eerlijk zijn! – ogen wil meemaken, moet nu vrijdag in het Koninklijk Circus wezen.

Haar laatste plaat, het verrukkelijke The Reminder, ging la Feist vorige maand al voorstellen in Amsterdam. Daags na haar optreden schoven we bij de Canadese chanteuse aan tafel terwijl ze zich een muntthee liet welgevallen. ‘Voor mijn stem’, zegt ze.

Naar verluidt durfde je die vroeger wel eens tot bloedens te forceren.

Feist: Ik speelde toen in een hardcoreband en moest dus een vreselijk hoog volume aanhouden om boven dat gitaargeweld uit te komen. Als je dan bedenkt dat je stembanden maar twee minuscule elastiekjes zijn, is het logisch dat ze op een bepaald moment springen. Op een keer was het zover en stond ik op het podium bloed over te geven: mijn stembanden waren gewoon geknapt. Best pijnlijk, hoor.

Zing je daarom tegenwoordig op fluistertoon?

Feist: Nee, dat denk ik niet, al was ik er de eerste maanden na dat voorval van overtuigd dat ik nooit meer zou kunnen zingen. Maar toen ben ik naar Toronto getrokken en heb er een arts opgezocht die zich specialiseert in muzikale kwetsuren. Die man was in zijn kindertijd een veelbelovende pianovirtuoos, maar zijn ouders wilden dat hij eerst een vak leerde. Hij is dus dokter geworden en heeft van zijn hobby zijn beroep gemaakt: hij verzorgt cellisten met kapotte ellebogen en pianisten met verkrampte polsen en zo.

Enfin, die man heeft toen de spanning op mijn stem gemeten. Hij zette mijn keel vol met elektroden en sloot die dan aan op een scherm. Zelfs als mijn stem in rust was, gingen de meters op dat scherm compleet in het rood. Het leek wel een seismograaf die een zware aardbeving registreerde. Heel beangstigend! Hij raadde me aan om veel te wandelen en te zwemmen om alle stress uit mijn systeem te krijgen. En dat is gaandeweg gelukt.

Hoe ben je dan weer bij de muziek uitgekomen?

Feist: Aangezien ik mijn stem niet mocht overbelasten, stortte ik me helemaal op instrumentale muziek. Ik zette me in de kelder met een bandrecorder en mijn akoestische gitaar, gewoon om mezelf bezig te houden. Rond die tijd raakte ik in de ban van groepen als Luna, Bettie Serveert, Weezer, Dinosaur Jr. en Pavement. Zo ontdekte ik plots het bestaan van De Melodie! (lacht) Maar het heeft nog vele maanden geduurd voor ik weer durfde te zingen. Tot ik weer onder de mensen begon te komen…

Hoezo? Heb je al die tijd een kluizenaarsleven geleid?

Feist: Euh, ja. De eerste negen maanden in Toronto kwam ik mijn kot niet uit. Ik kende er niemand en leerde er ook niemand kennen. Ondertussen noem ik ze mijn Donkere Maanden, want ik was best wel eenzaam in die tijd. Pas toen ik via mijn oude vrienden uit Alberta muzikanten in Toronto leerde kennen, ben ik weer buiten beginnen te komen. Een heel vreemde periode. Ik kan dat gevoel alleen maar vergelijken met een gebroken been dat uit het gips mag. De eerste keer dat je weer op dat been gaat staan, voelt het nog onwennig en ben je niet eens zeker of het je gewicht kan dragen. Wel, ik was mijn sociale vaardigheden compleet verleerd en voelde me als Mowgli uit Jungle Book, die plots in de beschaafde wereld terechtkomt. (lacht)

Op ‘The Reminder’ lijk je aan te geven dat die periode nog altijd niet verwerkt is: ‘There’s so much past in my presence’, zing je ergens.

Feist: Dat gaat zeker dáárover, ja. Eigenlijk moet je in het leven voortdurend de gevolgen dragen van je keuzes en beslissingen. Soms gaat het over banale problemen die je zelf veroorzaakt hebt door twintig minuten geleden een domme keuze te maken, soms heeft een beslissing die je vijf jaar geleden hebt genomen vandaag nog altijd repercussies. Dat is, als je erbij stilstaat, een heel verlammende gedachte. Niet dat ik vijf jaar geleden veel keuzes maakte, ik was de passiviteit zelve. Maar toch. (lacht)

Intuition gaat daar trouwens ook over. Ik hoop dat mijn buikgevoel altijd het juiste gevoel is. Daarom probeer ik er ook op af te gaan. Eigenlijk kijk ik niet graag achteruit en nog minder graag vooruit. Als mensen me vragen waar ik over vijf jaar wil staan, moet ik altijd denken: ‘Hopelijk heb ik tegen die tijd iets bereikt dat ik nu niet eens ambieer.’ Anders lijkt het leven me maar een saaie boel.

In ‘Intuition’ zing je ook: ‘Love is not complete with only heat’. Geen fan van onenightstands?

Feist: Dat heb ik niet gezegd. (schatert) Ik bedoel dat een relatie niet kan overleven op passie en seks alléén. Vroeger dacht ik dat een intense relatie per definitie een goede relatie is. Maar daar ben ik van teruggekomen. Nu ik de dertig voorbij ben, besef ik dat liefde méér nodig heeft om te blijven duren.

‘Intuition’ gaat verder met: ‘You choose, you chose / Poetry over prose’. Dat moet wel gaan over een man die de korte sprint boven de marathon verkoos.

Feist:(giert het uit) Wauw! Dat is echt een geweldig goede uitleg, maar ik kan niet zeggen dat ik het zo bedoelde. Daarom vind ik dit soort gesprekken dus leuk, hé. Om eens te horen hoe mensen mijn teksten interpreteren. Maar ik vind het een zeer aannemelijke interpretatie, hoor. Ik ga vooral niet zeggen wat ik er écht mee bedoelde, want dat zou de pret bederven.

Onlangs heb ik The Wayward Bus gelezen, een boek van John Steinbeck. En ik ben zo stom geweest om eerst de begeleidende introductie te lezen waarin een of andere literatuurprofessor het boek duidde en eventjes in mijn plaats vertelde hoe ik het moest interpreteren. Doodjammer, want ik geef liever zelf een invulling aan dat boek en projecteer er mijn gevoelens op. Ik hoop dat mensen hetzelfde kunnen doen met mijn songs.

Weet je, ik heb net On The Road van Jack Kerouac nog eens herlezen en dat was een compleet andere ervaring dan toen ik dat boek op mijn 17e voor het eerst las. Ik hoop dat ik een gelijkaardig gevoel heb als ik over tien jaar mijn eerste platen nog eens opleg: dat ik er andere betekenissen in hoor dan ik er indertijd bewust heb ingelegd. Ik kan niet wachten om veertig te worden!

‘THE REMINDER’

Uit bij Universal.

Feist live 19/10 Koninklijk Circus, Brussel

Door Vincent Byloo