Alex Cameron ***

Net als Bobby Conn vroeger of Father John Misty nu, ziet Australiër Alex Cameron in popmuziek het gedroomde platform om de paljas uit te hangen. Toch doet ook hij dat diepgaander en slimmer dan de titel en de hoes van zijn vierde plaat doen vermoeden. Cameron kruipt graag in de huid van buitenissige personages, en deze keer zijn dat lieden die zodanig in de ban verkeren van drugs of sociale media dat hun zicht op liefde en affectie troebel wordt – het ‘oxy’ uit de titel verwijst naar pijnstillers. Op de uitschuiver richting rap in Cancel Culture na, kiest Cameron voor een glad maar aangenaam eightiespopgeluid (saxofoonsolo, check!). Dat culmineert in de blijgeestige synthdeunen van het titelnummer, waarvoor de snerende spreekzang van Jason Williamson (Sleaford Mods) meerwaarde biedt.