Aladdin

De geest is uit de fles. Op vier maanden tijd dringt Disney ons drie live-actionremakes van animatieklassiekers op. De Dumbo van Tim Burton was oké maar geen hoogvlieger, en in juli weten we of de nieuwe The Lion King even spectaculair is als de trailers beloven. Tussendoor is er Aladdin, dat helaas ook aanvoelt als een tussendoortje. De enscenering van Guy Ritchie is weinig betoverend. De regisseur van King Arthur en Sherlock Holmes lijkt niet goed te weten hoe hij de liedjes en de muziek van Alan Menken, een van de grote troeven van de tekenfilm uit 1992, moet uitspelen, noch hoe hij de geur van exotisme en culturele toe-eigening kan vermijden. Het is een weerzien met Disney’s Aladdin, niet met het straatjoch dat in een van de bekendste verhalen van Duizend-en-een-nacht een wonderlamp vindt. De eerste beelden van Will Smith als de smurfblauwe Geest werden op de social media op hoongelach onthaald, in de film is hij minder tenenkrommend. The Fresh Prince doet hard zijn best om zijn carrière weer op de rails te krijgen door dit muzikale sprookje van humor en cool te voorzien, maar verricht in tegenstelling tot zijn personage geen wonderen. Grootvizier Jafar is dan weer een wel erg karikaturale slechterik en niet eng genoeg om het spannend te maken. In de wedstrijd tussen nieuwe live-action en klassieke animatie staat het dus 0-2.