Je houdt het niet voor mogelijk, maar met S1m0ne is Al Pacino aan de eerste echte komedie uit zijn lange carrière toe. In de rol van de cineast Victor Taransky mag hij zich bovendien flink laten gaan (op een bepaald moment smeert hij zijn mond vol lippenstift om foto’s van zijn virtuele ster te ‘signeren’) wat Pacino met veel overgave doet. Op zijn 62e is de acteur overigens nog aan een andere uitdaging toe. Anderhalf jaar geleden beviel zijn vriendin Beverly D’Angelo van een tweeling (een zoon en een dochter), door Pacino steevast vertederd zijn babes genoemd. Zijn status als acteur betekent ook dat hij enkel interviews geeft als hij daar absoluut zin in heeft – heel zelden dus -, maar om een nieuwe film kracht bij te zetten, wil hij best wel drie kwartier voor een volle zaal hongerige journalisten plaatsnemen. En zie, het levert nog interessante resultaten op ook.

Waarom heeft het zo lang geduurd voor u zich aan een komedie gewaagd hebt?

AlPacino: Geen flauw idee. Vreemd, want eigenlijk ben ik mijn carrière begonnen met komedies, op de planken. Maar op het witte doek kwam het er om de een of andere reden bijna nooit van, op Author! Author! en Dick Tracy na, waar ik onder een dikke laag make-up zit. Het hangt er ook van af wat je met een komedie bedoelt. Neem nu Dog Day Afternoon. In het begin van de film val ik de bank binnen, trek mijn revolver en het ding blijft in het etui steken. Dat vind ik hilarisch, maar maakt dat van de film een komedie? Ik vind dat je sowieso de nodige humor aan de dag moet leggen, ook als je een drama maakt. Humor is een prima middel om het publiek op je hand te krijgen.

In ‘S1m0ne’ krijgen acteurs probleemloos een virtuele vervanger. Ik kan me niet voorstellen dat u het daarmee eens bent.

Pacino: Natuurlijk niet, al vond ik het wel geestig om hardop te zeggen dat acteurs vervangbaar zijn. In werkelijkheid is dat natuurlijk niet zo. Ik leef voor het contact met andere acteurs. Final Fantasy heeft voldoende bewezen dat we niet zonder kunnen, me dunkt. En nochtans hadden die personages de stem en dus het hart van echte acteurs. Ik kan niet zeggen dat ik er kapot van was toen die film flopte. (grinnikt)

Is dat contact met andere acteurs ook de reden waarom u bij het theater blijft zweren?

Pacino: Theater is mijn leven. Die wereld is heel lang mijn enige familie geweest. Ik was getrouwd met mijn vak. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat ik pas heel laat aan een echt gezin begonnen ben. Op mijn zestiende in Greenwich Village belanden, mijn eerste stappen zetten op de planken, naar de Actor’s Studio gaan, het heeft me gered. Theater en film zijn voor mij heel complementair. Zonder mijn theaterervaring had ik rollen zoals de kolonel in Scent of a Woman nooit kunnen spelen.

Winona Ryder speelt in ‘S1m0ne’ een diva met onmogelijke eisen. Heeft u zich daar zelf al schuldig aan gemaakt?

Pacino: Absoluut. Ik heb zelf al een privéjet geëist die vlak op de set moest landen en heb gevraagd om mijn tamme olifant mee te nemen. Wat nog allemaal? (lacht) Nee, ik heb waarschijnlijk ook al krankzinnige eisen gesteld, al kan ik me die voor het ogenblik niet voor de geest halen. Als ik me slecht gedragen heb of als ik ongeduldig was, dan kwam dat vooral omdat ik niet tevreden was van mijn werk. Dat beïnvloedt mijn humeur heel sterk. Voor de rest heb ik niet veel nodig. Zolang mijn woonwagen maar een deftige grootte heeft en een paar ramen telt, ben ik tevreden.

‘S1m0ne’ gaat onder meer over beroemdheid. Heeft u het daar altijd gemakkelijk mee gehad?

Pacino: O nee. Als jonge acteur wist ik niet hoe ik ermee moest omgaan. Ik voelde me niet op mijn gemak met al die aandacht, zonder dat ik goed wist waarom het me zo stoorde. Ik was totaal niet voorbereid op het succes dat me na The Godfather, Serpico en Dog Day Afternoon te beurt viel. Ik had het gevoel dat de mensen eropuit waren om me kwaad te berokkenen. De enige manier om het te verwerken, was met drank en drugs. Wat dat betreft, heeft mijn goeie vriend Lee Strasberg me de beste raad gegeven: ‘Schat, je moet je maar aanpassen.’ Nu aanvaard ik alles wat bij die beroemdheid komt kijken en dat gaat me goed af. Bij S1m0ne was er een jonge actrice die stijf stond van de zenuwen omdat ze met mij moest acteren. Toen ze even weg was, vroeg ik aan Andrew Niccol wat er met haar aan de hand was. En hij antwoordde: ‘Wat wil je? Je bent fucking Al Pacino!’ (lacht)

U bent er 62. Schrikt ouder worden u af?

Pacino: Mijn babes houden me jong, kan ik je verzekeren. (lacht) Ik maak me geen illusies, maar leeftijd speelt voor mij geen enkele rol. Behalve als het erop aankomt om een fysieke scène te spelen, zoals in Insomnia. Man, wat heb ik afgezien! Je moet weten dat ik volstrekt niets doe om in vorm te blijven. Als ik de drang voel om oefeningen te doen, ga ik liggen tot het over gaat. (lacht) Dat is een citaat van Oscar Wilde, overigens. Mijn enige lichaamsbeweging is dat ik nu en dan opsta en naar de andere kant van de kamer wandel. Toen ik in Insomnia achter Robin Williams aan moest hollen, dacht ik dat ik het zou besterven. Maar het belangrijkste is dat je het heilige vuur voelt branden, en dat is bij mij nog niet verminderd.

(RN)