‘AL MIJN FILMFANTASIEËN WORDEN WERKELIJKHEID’

ANDREW NICCOL, met JUSTIN TIMBERLAKE op de set van 'IN TIME'. 'Justin weet wat het is om aan de band te staan: hij was jarenlang een eenmansentertainmentmachine.'

Na een lange windstilte slaat Gattaca-regisseur en The Truman Show-scenarist Andrew Niccol terug met In Time. In deze sf-parabel moeten tieneridolen Amanda Seyfried en Justin Timberlake het gezegde ’time is money’ wel heel letterlijk nemen. ‘Los Angeles is de ideale inspiratiebron.’

Een intercontinentaal gsm-gesprek met visionair filmmaker Andrew Niccol heeft iets prikkelends. Het kan niet anders dan dat de uit Nieuw-Zeeland afkomstige, in Engeland opgeleide en in Hollywood werkzame scenarist-regisseur een unieke kijk heeft op de alsmaar indrukwekkender ontwikkelingen op het gebied van telecommunicatie.

’s Mans cv getuigt van een zelden gezien ‘vinger aan de pols’-talent. In debuutprent Gattaca (1997) had hij het over de gevolgen van genetische manipulatie. In het door hem gepende The Truman Show (1998) zette hij de nog uit te breken reality-tv-hype in zijn hemd. En in S1m0ne (2002) voerde hij zeven jaar voor het verschijnen van Avatar al een virtueel personage op.

De Niccol die ons op een zaterdagavond opbelt, ervaart die gave veeleer als een vloek: ‘Dat al mijn filmfantasieën mettertijd werkelijkheid worden, maakt me vaak ontzettend bang. Zo heb ik de hele reality- tv-boom bewust genegeerd omdat ik me een of andere manier schuldig voelde. Hopelijk breng ik niemand op ideeën met In Time.’

GELD IN OVERVLOED

Niccols nieuwste project speelt zich af in een universum dat nogal op het onze gelijkt. Enige échte verschil: in plaats van geld wordt tijd als valuta gebruikt. Na je 25e verjaardag stop je met je verouderen en krijg je van de overheid een jaar aan seconden cadeau. Daarmee kun je je huur betalen, voedsel kopen, noem maar op. Als je langer wil leven, moet je ontzettend hard werken… tenzij je rijk bent, natuurlijk.

Popidool Justin Timberlake vertolkt een arme arbeider met een enorme overlevingsdrang. Wanneer een suïcidale rijkaard hem zijn fortuin aan seconden doneert, komt de voormalige loonslaaf in aanraking met een achterdochtige flik (rol van 28 Days Later-protagonist Cillian Murphy) en een rebelse miljardairsdochter (vertolkt door Mamma Mia!-dochter Amanda Seyfried). Met haar tracht hij zelfs het systeem omver te werpen.

Ondanks de subversieve ondertoon van het project kostte het Niccol weinig moeite om geïnteresseerde geldschieters te vinden: ‘Het regende aanbiedingen. Studiobonzen zagen In Time louter en alleen als een pulpverhaal vol jong ogende personages en tal van actiesequenties. De achterliggende gedachte ontging hen compleet. Bovendien viel de rechtlijnige structuur enorm in de smaak. In de zes jaar tussen mijn vorige project (‘Lord of War’; nvdr.) en In Time werd het me kristalhelder dat complexiteit en Hollywood niet hand in hand gaan.’

Als we opperen dat we Niccols verbloemende scenariostrategieën best begrijpen, maar onze twijfels hebben over zijn castingkeuzes, trekt de filmmaker van leer: ‘Justin en Amanda hebben in enkele mindere films meegespeeld, maar op hun acteerprestaties valt weinig aan te merken.’ Ook over de ironische casting van de stinkend rijke Timberlake als een onbemiddelde werkbij, is Niccol kort van stof: ‘Justin weet wat het is om aan de band te staan. Hij was jarenlang een eenmansentertainmentmachine.’

Om discussies te vermijden verschuiven we het gespreksonderwerp naar de ontstaansgeschiedenis van zijn jongste project. ‘Ik ben de mosterd nog nooit ver gaan halen’, monkelt Niccol. ‘Los Angeles is en blijft de ideale inspiratiebron – ook voor In Time. Werkelijk elke Angeleno is geobsedeerd door geld en looks. De ene moet de nieuwste auto hebben, de ander ondergaat facelift na facelift. Ze vrezen allemaal dat Hollywood hen zal verstoten als ze weigeren het geld te laten rollen of de eeuwige jeugd te ambiëren.’

DE EEUWIGE OUTSIDER

Op de vraag of Niccol zich na al die jaren in Hollywood nog steeds een outsider voelt, antwoordt hij opvallend introspectief: ‘Volgens mij ga ik me nooit ergens compleet ingeburgerd voelen. Daarvoor ben ik te vaak verhuisd. Als ik mijn familie in Nieuw-Zeeland bezoek, voel ik me een indringer. Het Londen waar ik ooit woonde, bestaat niet meer. En Los Angeles blijf ik meer als een circus dan als een verblijfplaats ervaren.’

Tot slot deelt Niccol mee dat we niet nog eens zes jaar op zijn volgende project zullen moeten wachten. ‘Als alles goed verloopt, komt er volgend jaar een nieuwe film van me in de zalen.’ Waarom het deze keer zo snel gaat? ‘Voor het eerst baseer ik me op bestaand materiaal, namelijk The Host van Twilight-schrijfster Stephenie Meyer. Wees gerust: het wordt niet een zoveelste slaapverwekkende vampierfilm. Het gaat om een sf-verhaal met een twist: wat als de buitenaardse indringers betere bedoelingen hebben dan de bewoners van onze planeet?’

Wordt vervolgd.

IN TIME

Vanaf 23/11 in de bioscoop.

DOOR STEVEN TUFFIN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content