‘Ben ik niet aan het overbitchen?’ Amper negentien is Låpsley, de nieuwste Britse popsensatie, die deze week haar debuutalbum Long Way Home uitbrengt. En nu al krijgt ze het op haar heupen van het muziekwereldje. ‘Ik wil niet met mijn hoofd in mijn kont eindigen.’

Adele was twintig toen ze, in 2008, doorbrak met de hit Chasing Pavements. Florence Welsh was er 23 ten tijde van debuutalbum Lungs, net als Ellie Goulding toen ze doorbrak met Under the Sheets. Jessie Ware was 28 bij haar debuut Devotion. Holly Lapsley Fletcher doet beter dan die sterren aan het Britse popfirmament: niet eens de twintig voorbij en met Falling Short en Hurt Me blinken al twee veel gedraaide radiohits op haar cv. Na de ep’s Monday (2014) en Understudy (2015) is er nu de eerste langspeler, Long Way Home, een veelzijdig, prima afgewerkt stukje elektronische pop dat zich ergens tussen Adele en James Blake ophoudt.

En daar mogen, wat haar betreft, de vergelijkingen ophouden. Låpsley wordt er licht chagrijnig van, zo mogen we ondervinden, om in datzelfde hokje van Britse nachtegalen ondergebracht te worden. ‘De vragen die ik krijg, jongens toch!’ foetert ze. ‘De meeste media praten liever over een tweet van Sam Smith dan over het album waar ik zo veel tijd en energie in gestopt heb.’ Om er dan meteen ook maar haar feministische klauw in te zetten: ‘Zouden ze hetzelfde doen als ik geen vrouw was?’

Låpsley – ze koos haar middle name als artistiek alter ego, het bolletje boven de a staat er alleen om visuele redenen, verduidelijkt ze – blijkt niet het type dat een antwoord afwacht. ‘Als man zou ik vergeleken worden met artiesten als Caribou. Omdat ik met mijn eigen stem mijn eigen songs zing, word ik meteen als female singer gelabeld – soms heb ik al spijt dat ik die nummers zing. Ik schrijf mijn muziek zelf, ik doe de productie, heb volledige controle over het visuele aspect van mijn werk – de kleuren, de foto’s… Ik beslis alles. Jezelf omringen met een heel team ervaren songschrijvers om een hit te maken, is het makkelijkste wat er is. Dat gebeurt vaak. Zo zielloos. Ik luister niet naar haar muziek, maar Adele schrijft haar hits tenminste zelf. Daarom gun ik haar het succes ten volle. Maar die anderen…

‘De hele muziekindustrie is zo oppervlakkig, de gesprekken soms zo futiel. Op school was ik een strever. Altijd goede punten en ambitieus. Sinds ik twee jaar geleden in deze business ben gestapt, heb ik het gevoel dat mijn hersenen nog de grootte van een pinda hebben. I only sit in studios and get fat.’

Zo, lekkere binnenkomer. Maar doorheen dat pantser van branievolle tiener schemert af en toe ook de twijfelende jongvolwassene door. Tijdens een bevlogen monoloog wil ze al eens haar zin abrupt afbreken om retorisch te vragen of ze niet aan het ‘overbitchen’ is. ‘Ik kan nogal impulsief en extreem zijn’, erkent ze. ‘Op mijn zeventiende, net voor ik me zou gaan inschrijven aan de universiteit, besliste ik een platendeal te ondertekenen en Liverpool in te ruilen voor Londen.’ Ze pauzeert en kijkt in de richting van haar moeder, die wat verderop zit. ‘Mocht míjn kind later, op haar zeventiende beslissen om alleen in Londen te gaan wonen en muziek te maken, I’d be shitscared. Ik heb mijn moeder meegebracht naar België om te tonen dat het allemaal niet zo erg is als ze zich voorstelt.’

GARAGEBAND

Het gaat snel voor Låpsley: in 2012 zat ze nog in haar slaapkamer te experimenteren met stem en gitaar. Covertjes van Kate Nash, Ed Sheeran, Mumford & Sons, Neil Young, Lana Del Rey of de Liverpoolse stadsgenoten Echo & The Bunnymen. De filmpjes daarvan, die ze opnam met de webcam, gooide ze zonder veel nadenken op YouTube – nog steeds te vinden als u ‘Holly Fletcher’ intikt.

‘Ik heb mijn manager voorgesteld die filmpjes te verwijderen, maar hij vond ze schattig en adviseerde ze te laten staan’, vertelt de blonde tiener. Het moet zowat zijn enige advies zijn dat ze heeft gevolgd. Dat muziek voor haar altijd een hobby geweest is, noemt ze haar sterkte als ontluikende popster. Ze is een klassiek geschoolde muzikante (piano en gitaar), ging graag naar school en deed het sportief bepaald niet onaardig – ze speelde hockey en in zeilen haalde ze zelfs nationaal niveau.

De stap van slaapkamercovers naar de fijnzinnige, melancholische elektronische sadcore van Long Way Home is groot. ‘Rond mijn vijftiende kreeg ik interesse in techno en house’, legt ze uit. ‘Ik was vrij groot voor mijn leeftijd, dus raakte ik zonder veel problemen binnen op raves. Muziek zonder woorden, zonder akoestische instrumenten: alle dingen waarvan ik dacht dat ze onontbeerlijk waren, waren afwezig. Via de applicatie GarageBand ontdekte ik dat je ook zelf eenvoudig met elektronische muziek aan de slag kunt gaan. Ik experimenteerde met voicedrops, verdubbelde zangrefreinen… Als het resultaat me aanstond, zette ik het op Soundcloud. Ik doe niets liever dan van een wit blad beginnen. En als je niet weet hoe iets werkt: fuckin’ youtube it!’

Via Soundcloud verscheen ze op de radar van XL Recordings, het label dat onder meer Adele, The xx en FKA twigs onder contract heeft. Plots mocht Låpsley in een professionele studio aan de slag: ‘Een geweldige uitdaging. GarageBand had veel beperkingen, waardoor ik me enkel moest focussen op de melodie, de compositie en de ruimte in songs. Je kón er geen kolossale productie van maken. In een professionele studio moet je al gauw opletten voor overdaad.’

Eigenlijk zit ze nog steeds in die ontdekkingsfase. Een excellente remix van Stings Englishman in New York (te beluisteren op haar Facebookpagina) verraadt ook een tot nog toe verdoken deejaytalent. Ze knikt gretig: ‘Komend jaar wil ik me verder bekwamen in remixen. In de toekomst hoop ik vaker dj-sets te kunnen spelen.’

EGOÏSTISCH WICHT

Een van haar muzikale inspiratiebronnen is James Blake, maar op de vraag of ze hoopt op een samenwerking met hem, reageert ze verontwaardigd. ‘Waarom zou ik willen samenwerken met iemand die hetzelfde soort muziek maakt? Op dit album heb ik voor twee nummers samengewerkt met Paul O’Duffy, als producer onder meer betrokken bij de Bondfilm The Living Daylights. Hij leerde me nadenken over refreinovergangen. Daardoor klinkt een song als Tell Me the Truth anders dan de rest van de plaat. Paul leverde de pianomelodieën, waarop ik dan kan voortbouwen.’

Haar gebrek aan ervaring als producer en songschrijver belet haar niet een welomlijnde visie te hebben. ‘Dat ik hier sta, heb ik aan die koppigheid te danken. Waarom dan veranderen? Mensen verlangen dat soort ‘echtheid’. Wat ik doe, is heel transparant, het is geen verzinsel van een of andere clevere producer. Toen ik het lijstje genomineerden zag voor NME’s prijs voor beste nieuwe artiest dacht ik: als die winnen, is het erg gesteld met de toekomst van onze muziek.’

Op zoek naar die authenticiteit heeft ze al zware gevechten moeten aangaan met haar label. Låpsley: ‘Vooral over de samenwerkingen die ze me willen opdringen. Kies je voor de commercieel interessante samenwerkingen, dan komt daar misschien wel een hit uit, maar op de lange termijn val je door de mand. Je moet zelf je sound vinden.

‘Ik vind het altijd jammer als op de tweede plaat van een beloftevolle groep of artiest plots een heleboel andere namen bij de credits staan. Ach ja, misschien ben ik gewoon een egoïstisch wicht. Uiteindelijk komt het allemaal hierop neer: ik wil mijn goesting doen.’

THERAPIEGROEP

Zo fel en uitgesproken ze is als Låpsley, zo anoniem is ze als Holly Fletcher. Ze verbood haar Liverpoolse vrienden zelfs om ook maar te práten over haar muzikale carrière. ‘Het maakt me ongemakkelijk. Ik wil weten hoe het met hén gaat, hoe hun studies vlotten… Tegenover de media moet ik al zo veel over mezelf praten, dan heb je een tegengewicht nodig, otherwise you end up in your own arse.’

Haar vrienden vormen haar persoonlijke therapiegroep. ‘Ze zullen mij eerlijk vertellen wanneer ik mij arrogant begin te gedragen. Ik heb het afgelopen jaar zelf mogen ondervinden hoezeer succes sommige mensen verandert: na een jaar herken je ze amper nog. Daar voel ik enkel maar medelijden voor.’

Haar nakende Amerikaanse tour en de komende festivalzomer maken haar benieuwd en hongerig, maar ook een tikje droevig. Låpsley: ‘Normaal gezien zou ik nu in mijn tweede jaar op de unief moeten zitten. Ik mis eigenlijk de periode dat je als zoekende volwassene fouten mág maken. De verkeerde dingen mogen zeggen, met de verkeerde vriendjes aanpappen, gewoon dingen uitproberen. Het is scary om constant in het oog gehouden te worden. Ik heb al voor mezelf uitgemaakt: later ga ik nog naar de universiteit.’

Als er tegen dan van die pinda nog iets overblijft, uiteraard.

LONG WAY HOME

Uit op 4/3 bij XL Recordings. Låpsley speelt op 31/3 in de Ancienne Belgique en op 3/7 op Rock Werchter. Alle info: abconcerts.be en rockwerchter.be

DOOR MATTHIAS STOCKMANS

‘DE MUZIEKINDUSTRIE IS ZO OPPERVLAKKIG. IK HEB HET GEVOEL DAT MIJN HERSENEN NIET MEER GROTER DAN EEN PINDA ZIJN. I ONLY SIT IN STUDIOS AND GET FAT.’