‘ACTEREN IS EEN BAAN, GEEN THERAPIE’

Drie jaar terug verloor Liam Neeson zijn vrouw na een tragisch skiongeval. Nu vertolkt hij een man die probeert te overleven in de sneeuw. Toeval of therapie?

‘ Ik háát interviews,’ zucht Liam Neeson bij wijze van entree. ‘In een studiocontract staat standaard een clausule die je verplicht aan het promocircus deel te nemen, maar ik heb die pagina nog nooit getekend.’ En toch zit hij tegenover me in een hotel in hartje Parijs. Neeson maakt een uitzondering voor de onafhankelijk gefinancierde film The Grey, zijn tweede samenwerking al met The A-Team-regisseur Joe Carnahan.

Neeson speelt – net zoals in Taken (2008) en Unknown (2011) – een koelbloedige killer, als lid van een olie-expeditie die na een vliegtuigcrash in Alaska door een hongerige roedel wolven belaagd wordt. Goed nieuws: Carnahan, ook verantwoordelijk voor het scenario, vermijdt niet enkel de genreclichés, hij laat de personages ook hardop twijfelen aan het bestaan van God.

Dat zijn personage in die ijskoude omgeving regelmatig terugdenkt aan zijn verloren liefde, roept onvermijdelijk spijtige echo’s op aan Neesons eigen leven. In 2009 verloor hij zijn echtgenote, actrice Natasha Richardson, bij een skiongeval. Nochtans was het niet de bedoeling zijn persoonlijke demonen uit te drijven. ‘Bij de opnames van The A-Team hoorde ik Joe herhaaldelijk over zijn droomproject praten’, legt hij uit. ‘Toen ik het scenario van The Grey te lezen kreeg, was ik meteen verkocht.’

‘Zulke verhalen worden in Hollywood nog amper verteld’, gaat hij verder. ‘Het fysieke en het filosofische met elkaar vermengen? Vergeet het maar, véél te riskant. Volgens studiobazen zijn tieners niet geïnteresseerd in existentiële avonturen, en dat terwijl ik als puber boeken als Moby Dick, Call of the Wild en White Fang verslond.’

Zag je na ‘The A-Team’ in Joe Carnahan nog de ideale regisseur voor zo’n project?

LIAM NEESON: Joe is een echt alfamannetje. Zo iemand heb je nodig om een productie als deze in goede banen te leiden. De film is helemaal op locatie gedraaid. We verbleven allemaal in een godvergeten gat in British Columbia, waar nergens een hotel te bespeuren viel. Bovendien waren de weersomstandigheden verschrikkelijk – het kwik zakte vaak tot -30 graden. De gemiddelde Tinseltownpussy zou zoiets niet aandurven: die zou voor een veilige studioshoot opteren en de footage nadien met cgi-effecten opsmukken. Joe niet, hij wist dat zoiets voor deze film nooit zou werken.

Je gloeit bijna van enthousiasme.

NEESON: Het hele project – zowel het verhaal als de aanpak – prikkelde mijn oerinstinct. De laatste tijd zie je alleen nog films waarin de protagonist zijn problemen met een gsm of een laptop oplost. Als hij iets actiever uit de hoek komt, durft hij wel eens voor een autoachtervolging te gaan. (Lacht) Niets van dat in The Grey. Behalve het vliegtuig – dat trouwens glorieus faalt – zijn er geen machines of gadgets aanwezig. De mannen die de crash overleven, zijn op zichzelf aangewezen. Dat maakt de confrontatie met de wolven, de elementen en hun psyché des te aangrijpender. Het doet me denken aan het soort poëzie waar ik van hou: sober, puur en primair.

Je wordt dit jaar zestig. Ben je niet te oud voor zulke lichamelijke uitdagingen?

NEESON: Natuurlijk baarde het fysieke aspect me zorgen, maar tegelijkertijd vond ik het ongelooflijk spannend. Ik had een plan. Enkele jaren terug zag ik een documentaire over een gekke Brit die op de Noordpool van ijsberg naar ijsberg zwemt. Hij had zijn uithoudingsvermogen vergroot door elke dag een minuut langer onder een ijskoude waterstraal te staan. Ik heb zijn voorbeeld gevolgd, en geloof me: het werkt. Na enkele weken kon ik het zes minuten volhouden zonder een krimp te geven.

Heb je enkel op lichamelijk vlak je grenzen verlegd?

NEESON: Van elke opdracht steek je wel iets op, al hoef je nu ook geen antwoorden op de grote vragen des levens te verwachten. Elk antwoord doet tien nieuwe vragen ontstaan. Dat heb ik door de jaren heen geleerd. Het leven is een work in progress. Daar moeten we ons bij neerleggen.

Je bent een overtuigde katholiek. Had je geen moeite met al die godslasterlijke dialogen?

NEESON: Ik ben mijn personage niet. Dat hij God verloochent, betekent niet dat ik dat doe. Trouwens, ik denk nooit te diep na over de opdrachten die ik aanvaard. Als ze me op een of andere manier aanspreken, hap ik toe. Ik volg mijn instinct. Intellectualiseren laat ik met alle plezier aan anderen over.

Deed het verhaal je niet over je geloof nadenken?

NEESON: Daar heb ik geen film voor nodig. Elke dag stel ik me vragen over de zin van het leven. Soms ben ik compleet overtuigd van het bestaan van een goddelijk wezen, op andere momenten vrees ik dat we moederziel alleen zijn.

Een gelovige die zijn twijfel toegeeft, kom dat tegen.

NEESON: Daar kan ik zelfs heel ver in gaan. Toen ik voor de opnames van een van mijn films lange tijd in Istanbul zat, ben ik in de ban geraakt van de islam. De verbluffende architectuur, de uniforme klederdracht en die bezwerende gezangen: ik was er helemaal ondersteboven van. Het heeft niet veel gescheeld of er zat nu een moslim voor je.

En toch beweer je dat ‘The Grey’ niets met persoonlijke demonen te maken heeft.

NEESON: Andermaal, ik zie acteren als een baan, niet als therapie. Ik doe wat er van me gevraagd wordt, niet meer. Als een acteur het nodig acht om zich helemaal in een personage onder te dompelen, is dat zijn goed recht. Ik zit zo niet in elkaar. Toen ik nog regelmatig met Barbara Streisand afsprak, vroeg ik haar eens om een nummer te zingen. Ze weigerde resoluut. ‘Liam, ik neurie zelfs niet onder de douche’, vertrouwde ze me toe. Ze zag haar zangtalent als een geschenk van God dat ze niet mocht misbruiken. Zo’n toewijding gaat mijn petje te boven.

Zegt de man die sinds 2009 minstens drie rollen per jaar aanneemt.

NEESON: Vergeet niet dat ik sindsdien een alleenstaande vader ben. Geloof me, twee tienerzonen opvoeden kost sloten geld.

Nu je er zelf over begint: waren de scènes waarin je personage aan zijn geliefde terugdenkt niet ongelooflijk pijnlijk om te spelen?

NEESON: Integendeel, het waren de meest aangename momenten van de shoot. Wat is er leuker dan met een knappe vrouw in een warm bed liggen? Het klinkt misschien vreemd, maar Natasha’s dood maakte die scènes net makkelijker. Voor het eerst kon ik me perfect inleven in de gemoedstoestand van een personage. Kunnen we nu alsjeblieft over iets anders praten?

Natuurlijk. In de jaren negentig speelde je historische personages, nadien kwamen de mentorrollen en nu treed je voornamelijk op als eenmansleger. Sta je zelf ooit stil bij de verschillende fases uit je carrière?

NEESON: Zulke evoluties vallen alleen van een afstand op. Ik heb nooit bewust aan carrièreplanning gedaan. I go with the flow.

Kon je ten tijde van ‘Schindler’s List’ voorspellen dat je het ooit tot actieheld zou schoppen?

NEESON: (Lacht) Absoluut niet. De tijden zijn drastisch veranderd. De alleenheerschappij van stoere bonken als Bruce Willis, Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger is voorgoed voorbij. De moderne bioscoopbezoeker eist een iets gesofisticeerdere actieheld. Dat regisseurs daarvoor bij mij komen aankloppen, kan ik alleen maar als een compliment beschouwen.

De komende maanden ben je te zien in popcornspektakels ‘Wrath of the Titans’, ‘Battleship’ en ‘Taken 2’. Nog geen last van suikerziekte?

NEESON: Verdorie, ik ga me die opmerking over mijn financiën nog beklagen. (Lacht) Voor alle duidelijkheid: ik heb mijn ziel niet verkocht. Ik speel alleen mee in dingen waarvan ik geloof dat ze een meerwaarde hebben. Die drie films zullen aangenaam verrassen, dat garandeer ik je.

THE GREY

Vanaf 29/2 in de bioscoop.

DOOR STEVEN TUFFIN

LIAM NEESON

‘OP DE SET ZAKTE HET KWIK VAAK TOT -30°. DE GEMIDDELDE HOLLYWOODPUSSY HAD DIT NIET AANGEDURFD.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content