Zondag 18/4, 14.05 – één. Charlie Chaplin met Edna Purviance, Adolphe Menjou, Carl Miller. VS 1923
Had je Charlie Chaplin anno 1922 in een bar in Patagonië of in een volkscafé in Schepdaal gedropt, dan was de kans erg groot dat hij er een massahysterie had teweeggebracht. Maar wat deed ’s werelds beroemdste komiek toen? Een ernstig melodrama draaien waarin hij zelf niet meespeelt – nou ja, behalve die onherkenbare cameo als kruier in een station. Het publiek liet zijn ongenoegen blijken: A Woman of Paris werd Chaplins eerste grote flop.
De inspiratie voor dit dubbele liefdesverhaal, dat evengoed een milieuschets is rond sociale klimmers in het swingende Montmartre van de hoogste klasse, haalde Chaplin uit diverse bronnen. Het kleurrijke leven van Hollywoodster Pola Negri – toen een symbool van de Europese decadentie – was er een van, net zoals dat van Ziegfelddanseres en gold digger Peggy Hopkins Joyce, met wie Chaplin trouwens zelf een korte affaire had.
A Woman of Paris focust op een Frans plattelandsmeisje, Chaplins vaste actrice Edna Purviance, dat na een door haar ouders gefnuikte liefdesrelatie met een schilder naar Parijs trekt. Daar wordt ze de maîtresse van de rijke en cynische playboy Pierre Revel, gespeeld door Adolphe Menjou. Hoewel Chaplin met dit drama de carrière van zijn muze een dramatische duw wilde geven, is het de Franse acteur die de meeste indruk maakt als de elegante gentleman.
Chaplins aandacht voor een theatrale manier van filmen voel je van bij de openingsshots. Wat als een typisch kamerspel begint, evolueert vanaf de aankomst in Parijs tot een begeesterende studie van de mode, zeden en gewoontes van de haut monde tijdens de Années folles. Door Chaplin wordt dit alles met zachte ironie geobserveerd: als er truffels in champagne worden geserveerd, zegt de pancarte bijvoorbeeld ‘een delicatesse voor varkens en heren’.
Samen met Erich von Stroheims Foolish Wives behoort deze revolutionaire stille klassieker tot de psychologisch meest verfijnde films die Hollywood tot dan toe had voortgebracht, en dat dankzij de aandacht voor realistische emoties, de suggestieve beeldtaal en de subtiele vertelstijl. Alleen was de boodschap van het publiek duidelijk: zij wilden de zwerver met zijn wandelstok en bolhoed terug. The Gold Rush volgde.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier