Meer seks! Abattoir Fermé tapt in ‘A Brief History of Hell’ uit een ander vaatje. Geen horrortheater maar leertheater: een geestig (en soms gortig) lesje over de debilisering van de kunstenwereld alias de ‘hel’.
Abattoir Fermé tapt in ‘A Brief History of Hell’ uit een ander vaatje. Geen horrortheater maar leertheater: een geestig (en soms gortig) lesje over de debilisering van de kunstenwereld alias de ‘hel’.
Abattoir Fermé
Tot 9 juni 2012 te zien in KC Nona en op 15 juni te zien in KC België (Hasselt)
abattoirferme.be
‘We moeten meer seks hebben. Een maatschappij met weinig seks, is een verengde maatschappij!’ Dat is een van de oneliners die als pingpongballen over de helwitte scène stuiteren. Ondertussen wordt er naarstig met de ogen gerold, breed gegrijnsd en naar elkaars halsjes gehapt zoals enkel vampiers en acteurs van Abattoir Fermé dat kunnen. Dat die acteurs schreeuwerige kostuums dragen en hun gezichten eruitzien als het resultaat van een uurtje Action Painting met fluorescerende verf, is het vreemdste kantje van dit stuk. Want Abattoir Fermé stond tot nog toe voor woordeloos, subliem belicht theater dat – begeleid door mysterieuze klanken – afdaalt in de onderwereld. Nu neemt regisseur en auteur Stef Lernous een veelbelovende bocht van 180 graden: hij duikt de protserige kunstenwereld in en levert teksttheater af. Zijn groteske tekst is een opgestoken middenvinger aan het adres van het mondaine wereldje van kunstverzamelaars en kunstwetenschappers.
De helwitte scène (glanzende, plastic vloer en dito lamellengordijn) stelt een kunstgalerie voor die wordt uitgebaat door een vampiervrouw (een schitterende Kirsten Pieters). Tine Van den Wyngaert speelt de geflipte assistente, Chiel Van Berkel vertolkt (matig) een steenrijke kunstverzamelaar en Hilde Segond von Banchett is diens melodramatische echtgenote (ook zij laat kansen liggen). De frustratie over de ‘debilisering’ van de kunstwereld en de verzuring van de samenleving spuit, springt en stoomt letterlijk van de scène. Lernous toont zich alweer een meester in het componeren van wonderlijke beelden. Maar de keuze om grotesk te schrijven en te spelen, loont pas als de acteurs stevig op het bravourepedaal duwen. Dat is niet steeds het geval. Al houden ze nu hun kleren aan, de spelers staan naakter dan ooit op de planken, want er is géén sfeervol licht, omhullende duisternis en opzwepende muziek. Zo krachtig en kleurrijk de beelden zijn, zo tam en vlak is het samenspel en de spelmatige uitwerking van de karakters soms. Explicieter gezegd: meer seks op het toneel, jongens!
ELS VAN STEENBERGHE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
