3 vragen aan Ephameron

1 Waarom wilde je een boek maken over moederschap?

Ephameron:Zeven jaar geleden ben ik zelf moeder geworden. In de literatuur over dat onderwerp vond ik mijn eigen ervaring niet terug. Het gaat heel vaak over het zoete gevoel bij het zorgen voor de baby, de madonna met kind als een idyllisch ideaalbeeld. Ik kende weinig mensen met jonge kinderen in mijn omgeving, dus ben ik zelf wat geschrokken van het beslag dat zo’n kind op je leven legt. Ik wilde visueel iets doen met die andere kant van het moederschap. Nooit meer alleen weerspiegelt daarnaast mijn eerdere boek Wij twee samen. Niet alleen de titel verwijst ernaar, je zou ook kunnen zeggen dat het thema er een antwoord op is. Wij twee samen was de weerslag in beeld van het afscheid van mijn vader, de dood en het verlies van taal. Nooit meer alleen gaat over nieuw leven, opgroeien en het aanleren van taal.

2 Waarom heb je met ervaringen van andere jonge moeders gewerkt?

Ephameron: De lezers van Wij twee samen herkenden vaak hun eigen ervaringen met afscheid en lieten me dat ook weten. Ik had toen behoefte aan die uitwisseling met het publiek, maar daardoor bleef mijn persoonlijke rouw – mijn vader is drie weken na de verschijning van Wij twee samen gestorven – opnieuw naar boven komen. Deze keer wilde ik het boek meer van mijn eigen persoon losmaken, ook al omdat ik mezelf liever niet herhaal. Ik wilde op zoek gaan naar een gemeenschappelijke beleving en heb daarom veel interviews gedaan met moeders, vaders, mensen met of zonder kinderwens. De fragmenten uit hun verhalen zorgen voor associaties, wat een diepgaande en universele lezing mogelijk maakt.

3 Wat is je bedoeling met dit boek? Andere moeders moed inspreken?

Ephameron: Onder andere. Wanneer zo’n baby geboren is, denk je dat je alleen bent met je gevoelens. Terwijl iedereen die meemaakt. Als auteur kun je iets laten resoneren bij je lezer. Dat vind ik heel fijn. Als ik zelf lees, ben ik vaak op zoek naar herkenning. Het is dus niet toevallig dat mijn boeken over de grote levensthema’s gaan: liefde, dood en nu ook geboorte. Ik probeer stil te staan bij de schoonheid van kleine momenten en bij de breekbaarheid ervan. Een melancholische kant hoort er voor mij altijd bij. Mono no aware, noemen de Japanners dat, het besef dat alles vergankelijk is. Elk tof moment gaat ook snel voorbij. Dat is fascinerend en triest tegelijk.