Voor Judith Vanistendael (38) stond 2012 voor een groot deel in het teken van Toen David zijn stem verloor, waarin ze de impact van een terminale kanker op een heel gezin zichtbaar maakt. Volgens de bond van onze collega-critici in Frankrijk was het een van de allerbeste strips van het jaar. En dat spreken wij alvast niet tegen.

JUDITH VANISTENDAEL: Het was heel spannend, dat wachten op hoe de mensen zouden reageren. Een tweede boek is altijd al moeilijker dan een debuut, omdat je moet bevestigen. Bovendien was mijn boek al een half jaar voor publicatie klaar. Maar ik had er deze keer zelf een goed gevoel bij, wat zeldzaam is bij mijn eigen werk.

De reacties waren gelukkig heel positief. Eigenlijk nog meer in het Franse taalgebied dan in het Nederlandse. Mensen werden heel emotioneel door mijn boek. Ze kwamen naar me toe om me te vertellen dat ze helemaal hetzelfde hadden meegemaakt. Ze wilden me ook bedanken omdat ik in beelden en woorden had gezet wat zij gevoeld hadden, terwijl ze dachten dat ze de enigen waren die zoiets hadden meegemaakt. Volgens mij krijg je die indruk omdat de confrontatie met kanker zo intens is dat het niet bij het dagelijkse leven lijkt te horen. Terwijl dat juist wél het geval is. Het overlijden van mijn stiefvader vormde de directe aanleiding voor het boek. Maar ook nu nog maakt die vreselijke ziekte deel uit van mijn leven.

Toen David zijn stem verloor was niet je enige boek van het jaar.

VANISTENDAEL: Dit jaar is er zelfs een boek van me uit de rekken genomen: Pelgrim of niet? Een voettocht naar Santiago. Er waren allerlei dingen misgelopen tijdens de fabricage. Geloof het of niet, voor mij was die vervelende toestand een positieve ervaring. De uitgever heeft me helemaal gevolgd in mijn kritiek op de afwerking en heeft het boek zonder morren teruggeroepen. Mijn geloof in mijn uitgever is dus nog versterkt. Volgend jaar in april komt het boek opnieuw uit in een betere uitvoering.

Er verscheen ook nog een tweede kinderboek over Rosie en Moussa met mijn tekeningen, maar ik ben vooral tevreden over De kronieken van Qrom, een lang gedicht van Stephan Dierickx waarbij ik me voor de illustraties helemaal kon laten gaan, in volledige kleurenpagina’s.

Ondertussen ben ik aan een nieuwe strip begonnen naar een scenario van Marco Bellido. Het verhaal begint heel geestig, bijna als slapstick. Ongelooflijk moeilijk om te tekenen is dat. Later wordt het heel dreigend. Voorlopig mik ik voor de publicatie op najaar 2013.

Wat waren je culturele ontdekkingen van het jaar?

VANISTENDAEL: De gedichten van Ramsey Nasr. Ik kende hem natuurlijk al van naam, maar ik had geen idee dat zijn werk zo sterk was. De strip Les Ignorants van Etienne Davodeau, over een wijnbouwer in Frankrijk, vond ik heel goed. Maar misschien nog vooral het werk van schilder Gerhard Richter. Ik heb zijn retrospectieve gezien in Parijs en ik was onder de indruk. Zijn werk gaat heel breed, van abstracte schilderijen of splash paintings tot bijna fotografisch werk. Ook thematisch is het heel uiteenlopend. Van een reeks over RAF-activiste Ulrike Meinhof tot portretten van zijn vrouw en zoon.

DOOR GERT MEESTERS