Timothée Chalamet is een hoogst knuffelbare Wonka. Maar waarom moest dit een musical worden?
Als je ooit Charlie and the Chocolate Factory (1964) gelezen of de verfilming van Mel Stuart met Gene Wilder uit 1971 of Tim Burtons recentere versie met Johnny Depp gezien hebt, dan herinner je je Willy Wonka als een personage met een serieuze hoek af. Meer zelfs, hij heeft een licht psychopathische glinstering in de ogen en ziet er geen graten in om stoute kinderen op gruwelijke wijze te straffen. Door en door Roald Dahl, maar dat imago wil Wonka heel graag bijschaven. De film maakt alvast duidelijk dat de erfgenamen van de Britse schrijver – of liever Warner Bros, dat de rechten op het titelpersonage in handen heeft, en Netflix, sinds 2021 de eigenaar van de Roald Dahl Story Company – niet van plan zijn om risico’s te nemen.
In deze prequel leren we de jonge Willy Wonka (Timothée Chalamet op zijn wolligst) kennen als een eeuwige positieveling die zich door niets of niemand laat tegenhouden. Zijn teerbeminde moeder is veel te jong gestorven, maar hij is vast van plan om de wereld te veroveren met de kennis over chocolade die zij hem doorgegeven heeft. Wanneer hij na zeven jaar op zee eindelijk aankomt in de grote stad (een kruising tussen dickensiaans Londen en het Parijs uit de belle époque) belandt hij echter al snel in de klauwen van mevrouw Scrubbit (Olivia Colman, heerlijk als altijd), uitbaatster van een wasserij/hotel/sweatshop en haar handlanger Bleacher. Dat snode en kleurrijke duo is dan weer Dahl ten voeten uit. Dat geldt ook voor de namen van veel andere personages, van Slugworth en Prodnose tot Fickelgruber en Abacus Crunch, en voor de geweldige Wallace & Gromit-achtige samenzwering waar het allemaal om draait.
Die mix van kolder en nonsens hoef je ook niet te leren aan de Britse regisseur Paul King, eerder al verantwoordelijk voor de beide Paddington-films. De knuffelbaarheid die hij daar demonstreerde, druipt ook van Wonka, met het grote verschil dat Chalamet ondanks zijn minzame glimlach en grote ogen geen onweerstaanbare teddybeer is. En ook geen getalenteerde zanger, met als gevolg dat de liedjes, op zich al weinig memorabel, zo weinig voorstellen dat je je afvraagt waarom dit per se een musical moest worden.
Als koddige komedie werkt de film gelukkig een pak beter, ook al omdat King er allerlei speelse visuele ideetjes aan toevoegt, van schimmenspel tot krijtanimatie, en omdat Hugh Grant zichtbaar genoegen schept in zijn rol van Oempa-Loempa. Wonka is onschadelijk, hartverwarmend en schaamteloos sentimenteel kerstplezier voor het hele gezin. Dat de makers het nodig vonden om daarvoor zorgvuldig alle klauwtjes en hoektandjes uit Roald Dahls creatie te verwijderen, moet je maar zien als een spijtig teken des tijds.
