Wie is de allerslechtste? Op zoek naar de guurste gluiperds uit tv en film

Van horroricoon met fedora tot stijlvolle huurmoordenares: alleen maar modebewuste schurken in deze eerste aflevering van onze zomerse countdown. Nog zeven weken en u weet wie de ultieme slechterik in film of op tv is.

35. Sardonis

Geen Jacques Pieters (Thuis) of Didier De Kunst (Familie) in deze lijst, maar voor de oerschurk van de Vlaamse tv ruimen we na aanhoudende dreigementen een stek in: Sardonis (Raf Reymen) was van 1983 tot 1988 de aartsvijand van detectivebureau Merlina, dat in die tijd zowat het enige televisionele vermaak van onze jeugd uitmaakte. Zijn ware identiteit werd nooit achterhaald, hoewel hij niet bepaald moeite deed om zich te verstoppen: de naam Sardonis stond in koeien van letters op het bestelbusje van zijn criminele organisatie geschilderd.

34. Freddy Krueger

Met de toevoeging van acteur Robert Englund aan de cast krijgt Stranger Things er in het vierde seizoen – dat ooit nog weleens verschijnt – een bijzondere knipoog naar de eighties bij: niemand die in dat vermaledijde decennium jongeren zoveel angst aanjoeg als de door Englund vertolkte lelijkerd Freddy Krueger. Met zijn kekke fedora en vlijmscherpe handschoen die in de uitdijende A Nightmare on Elm Street-franchise de dromen van zo veel tieners aan flarden reet, is Freddy zowat de meest herkenbare en gepersifleerde gluiperd uit de horrorgeschiedenis, zij het niet de meest geloofwaardige.

33. Keyser Söze

In 1995, lang voor er ook naast het witte doek over hem gepraat werd, gaf acteur Kevin Spacey gestalte aan twee spraakmakende booswichten: seriemoordenaar John Doe in Se7en en deze Keyser Söze, die ongrijpbaar door de labyrinthische plot van The Usual Suspects dwaalde. Hoe angstaanjagend hij echt was, blijft tot op vandaag een mysterie. Hij blijft zelf buiten beeld, terwijl zijn persona wordt opgebouwd door de getuigenis van de gearresteerde gangster Verbal Kint. Is Keyser Söze de creatie van een onbetrouwbare verteller of de verpersoonlijking van het kwaad? Of allebei?

32. Harry Powell

Dominee Harry Powell is het perfecte voorbeeld van de evil preacher, een populair archetype (zie ook: Reverend Henry Kane in de Poltergeist-franchise) dat zijn misdaden rechtvaardigt met een heel eigen interpretatie van de Bijbel. Met de woorden ‘LOVE’ en ‘HATE’ getatoeëerd op de knokkels van zijn rechter- en linkerhand beweegt hij zich door de expressieve zwart-witwereld van Charles Laughtons filmklassieker The Night of the Hunter (1955), op zoek naar weduwen en weesjes om te vermoorden. Robert Mitchum maakte hem onvergetelijk door dreiging te mengen met humor en tonnen sexappeal.

31. Villanelle

Op het moment dat ze in 2018 haar kat-en-muisspel met geheimagente Eve Polastri inzette, was huurmoordenares Oksana Astankova (codenaam: Villanelle) een slag booswicht dat u nog nooit had gezien. Na drie seizoenen van de donkerkomische spionagereeks Killing Eve – een vierde is onderweg – is dat nog altijd niet veranderd. Het gaat er niet om dat Villanelle een vrouw is, want van de femme fatale uit de jaren dertig tot de vrouwen met wie James Bond weleens de degens kruist is er in het genre aan hellevegen geen gebrek. Maar ze beantwoorden stuk voor stuk aan de mannelijke fantasie van hoe een gevaarlijke vrouw eruit moet zien: meterslange benen, ijskoude blik. Phoebe Waller-Bridge, die het romanpersonage uit de boeken van Luke Jennings naar het scherm vertaalde, maakte er – je moet er maar op komen – een vrouw door vrouwenogen van, met een volwaardige persoonlijkheid. Villanelle is onafhankelijk, razend intelligent, speels en een knettergekke psychopate met een voorliefde voor mode. Haar voornaamste troef als booswicht is haar complete onvoorspelbaarheid: ze gaat in vijf seconden van verveeld kind over verliefde puber naar professionele killer. Ze complimenteert je met je kapsel en schiet er dan een kogel doorheen.

Mannen zijn voor Villanelle een voetnoot, een hinderlijk detail of de naam op een contract. Ze concentreert zich liever op vrouwen, en dan vooral op Eve, met wie ze over heel Europa een zinnenprikkelende tango danst. Wij zijn doodsbang van haar, niet het minst vanwege de heel fysieke vertolking van Jodie Comer. Of ze nu de handen van Eve streelt of de nek van een twaalfjarige jongen breekt: alles doet ze met de inzet van haar hele lichaam, en de vanzelfsprekendheid van iemand op wie morele bezwaren eenvoudigweg niet van toepassing zijn. Noem haar gerust een feministisch icoon, en zoek vervolgens dekking.