White Bird in a Blizzard: Bevreemdende mysteriethriller

Gregg Araki schakelt nog eens in serieuze modus met het mysterie-, familie- annex opgroeidrama White Bird in A Blizzard.

In de jaren negentig prikte Gregg Araki zich met de nodige branie en nog meer controverse op de filmkaart met The Doom Generation (1995) en Nowhere (1997), bontgekleurde genre-mash-ups bevolkt door promiscue tieners en geïnjecteerd met een flinke dosis seks, drugs en indierock. ‘Een lege gimmickfilmer’, morden sommigen. ‘Een bevlogen chroniqueur van een nihilistische generatie’, kirden anderen, tot de Amerikaanse relnicht met het pedofiliedrama Mysterious Skin (2004) zijn voor- en tegenstanders wist te verenigen en bewees ook aangrijpende, volkomen cynismevrije jongerendrama’s te kunnen maken.

Op dat elan gaat Araki verder met deze whodunit over een schoolmeisje dat in het reine probeert te komen met de mysterieuze verdwijning van haar flamboyante moeder, ook al razen de hormonen in volle hevigheid door haar tienerlijf, blijft haar pa zich verdacht gedragen en geven de flikken de speurtocht naar de waarheid niet zomaar op. Araki zapt gezwind van toen naar nu en verliest het emotionele hart van zijn disfunctionele vertelling nooit uit het oog, ook al is het suburbaanse realisme zoals steeds ver weg, blijven de zakdoekjes keurig op zak, staan de kleurenfilters op tien en worden alle smart en suspense rijkelijk overgoten met alternatieve ninetiesrock.

Zonder zijn trashy popartesthetiek te verraden, met zijn gebruikelijke blutsen en builen en met Eva Green in een heerlijke over-the-topvertolking als vampy jonge huismoeder, serveert Araki niet alleen een bevreemdende mysteriethriller maar tegelijk een teder portret van een tiener op zoek naar zichzelf. Een prima rol voor Shailene Woodley, die haar teenqueenstatus van Divergent en The Fault in Our Stars met verve van zich af acteert. Kleine meisjes worden groot. Nu zowaar ook dankzij Gregg Araki.