Vis noch vlees: had Disney toch een tekeningetje moeten maken bij de remake van ‘The Little Mermaid’?

The Little Mermaid, Disneys zoveelste live-actionremake van een eigen klassieker, moet het beter doen dan zijn voorgangers. Dankzij een betoverende Ariël, ondanks een miserabel Botje.

Het lijkt haast bandwerk, het waanzinnige tempo waaraan Disney zijn nostalgiefabriek doet draaien. TheJungle Book, Beauty and the Beast, Dumbo, The Lion King, Aladdin, Mulan, Pinocchio, Peter Pan & Wendy: de laatste jaren krijgt zowat élke animatieklassieker een tweede leven als live-actionadaptatie. De formule lijkt dan ook waterdicht: volwassen Disneyfans trekken naar de bioscoop om de films uit hun jeugd te herbeleven, kinderen maken voor het eerst kennis met de avonturen van Simba en co. Het verhaal ligt er al. De songs hebben hun nut al bewezen. Een gat in de markt, dus. Alleen blijken er gaten in de formule te zitten. In het beste geval dompelt de remake je onder in een warm nostalgiebad, maar vaak hielden kijkers er een lichte teleurstelling of zelfs kapotte kinderdromen aan over. Dit jaar alleen al verschenen zowel Robert Zemeckis’ Pinocchio als David Lowery’s Peter Pan & Wendy rechtstreeks op Disney+, zonder bioscooprelease. En echt potten breken deden ze daar ook niet.

Botje was ooit een schattig geel visje met bolle kaakjes. In de remake ziet hij eruit alsof hij al een hele voormiddag in een viskraam ligt.

The Little Mermaid is van een ander kaliber en moet de wankelende formule opnieuw recht zien te trekken. De live-actionfilm over de iconische zeemeerminprinses met een obsessie voor de mensenwereld werd zeven jaar geleden aangekondigd en bouwde sindsdien de nodige hype op. Rob Marshall, de man achter Chicago en Memoirs of a Geisha, stond aan het stuur. Lin-Manuel Miranda kwam aan boord om samen met Alan Menken, de componist van de originele Disneyfilm uit 1989, de soundtrack nieuw leven in te blazen. Teasers, trailers en posters werden druk besproken. En Disney leek marketingkosten noch moeite te besparen. The Little Mermaid is het nieuwe pronkstuk van de remakefabriek. Of dat is in ieder geval de bedoeling.

Sebastiaan en Botje zijn miserabel

Het duurde evenwel niet lang vooraleer de eerste complicaties kwamen bovendrijven. Na een veelbelovende teaser werd tijdens de Academy Awards in maart de eerste officiële trailer getoond. Ook die zag er over het algemeen prima uit. Op één detail na: Sebastiaan en Jutter lijken heel erg op een echte krab en een echte zeemeeuw. Té hard. Het was een probleem waar The Lion King ook al mee kampte: fotorealistische dieren zien er misschien indrukwekkend uit, maar verliezen vaak de charme en menselijkheid van hun getekende voorgangers.

Vervolgens, toen vorige maand de posters van alle hoofdpersonages werden vrijgegeven, kreeg het internet een collectief hartinfarct. Laat ons zeggen dat de dieren er niet langer uitzien zoals in uw jeugdherinneringen. De nieuwe Sebastiaan is een hyperrealistische krab met een microscopische mond, kriebelige poten, de enge gewoonte om zijwaarts te wandelen en de blik van iemand op de rand van een burn-out die op een gegeven moment een polonaise met zeepaardjes doet op de tonen van Under the Sea. Een bizar tafereel dat, willen of niet, op je netvlies gebrand blijft staan. Jutter ging dan weer op dieet en heeft plots veel weg van de agressieve zeemeeuwen die in Oostende je vers gekochte bakje surimi uit je handen jatten. Maar het ellendigste is Botje, ooit een schattig geel visje met bolle kaakjes, maar in de remake ziet hij eruit alsof hij al een hele voormiddag in een viskraam ligt. Dat hij wel nog steeds met een kinderstemmetje praat, maakt zijn doodse look alleen maar angstaanjagender.

Dat was weinig geruststellend. ‘Wordt The Little Mermaid de meest afschuwelijke film sinds Cats?’ kopte The Guardian twee weken geleden. Catastrofale voorspellingen die we bij deze gelukkig kunnen weerleggen: The Little Mermaid is lang niet zo onheilspellend als Jason Derülo in een kattenlichaam.

Halle Bailey is een allesbehalve miserabele Ariël

De kans is behoorlijk groot dat The Little Mermaid straks toch harten weet te veroveren. Door de romantiek. Door het klassieke, maar tijdloze verhaal over je niet thuis voelen, culturele vooroordelen en koppig je eigen zin doen. Door bangers als Part of Your World en Under the Sea. Maar vooral ook door de cast. Botje, Sebastiaan en Jutter zien er weinig appetijtelijk uit, maar krijgen dankzij stemacteurs Jacob Tremblay, Daveed Diggs en Awkwafina toch wat levendigheid. Harry Styles was even in de running voor de rol van prins Eric, maar sinds we Don’t Worry Darling hebben gezien, vinden we het nu ook weer niet zó erg dat de rol naar Jonah Hauer-King ging, een kruising tussen Dieter Coppens en James Franco die verrassend goed blijkt te werken. Lizzo, die ervan droomt om Ursula te spelen, ware een spannender keuze geweest voor de rol van kwaadaardige zeeheks, maar Melissa McCarthy doet wat ze kan met haar tentakels en ostentatieve zuignappen. (Ook al wordt haar look vergeleken met die van de cafébazin van een louche pub.)

De eerste recensies waren ietwat gemengd, maar over één ding lijkt iedereen het eens: Halle Bailey ís Ariël.

Maar het is Ariël die met alle aandacht gaat lopen en veel goedmaakt. Halle Bailey heeft samen met haar zus Chloe al een roemrijke zangcarrière en was eerder te zien in de sitcom Grown-ish, nu maakt ze haar grote filmdebuut. Toen vier jaar geleden werd aangekondigd dat Bailey als vrouw van kleur Ariël zou spelen, was nochtans niet iedereen daarmee opgezet. De hashtag #NotMyAriel werd in het leven geroepen door racistische internettrollen. De trailer van de film kreeg anderhalf miljoen dislikes op YouTube. Eén internetgebruiker deed zelfs de moeite om Halle Bailey met artificiële intelligentie in de trailer ros en wit te maken. Blijkbaar lagen vooral volwassen mannen daarvan wakker. Sowieso is die hele discussie nogal absurd als ze een zeemeermin betreft die praat met vissen, haar stem inruilt voor een paar benen en een krab heeft als babysit, maar het is ook een hypocriete: het originele verhaal van de queer sprookjesschrijver Hans Christian Andersen is een allegorie over zijn onbeantwoorde liefde voor een man. De kans is klein dat de trollen blij zouden zijn geweest met díé historische correctheid.

Voor alle duidelijkheid: heel veel mensen waren wél blij met de casting. In september werden sociale media overspoeld met filmpjes van (vooral zwarte) kinderen die vol enthousiasme en herkenning reageerden op de nieuwe Ariël en de bijbehorende representatie. Een gevoel dat critici lijken te delen. De eerste recensies waren ietwat gemengd, maar over één ding lijkt iedereen het eens: Halle Bailey ís Ariël. Ze blaast leven en charme in de film. Ze zingt Part of Your World nog een octaaf hoger dan het origineel. Zelfs in de scènes die ze woordeloos moet spelen omdat Ursula met haar stem is gaan zwemmen, leef je met haar mee.

Bij deze kunnen we u dus geruststellen: even iconisch als de originele film zal de remake misschien niet worden. Maar zolang u erin blijft geloven dat Botje en Sebastiaan met de nodige therapie weer de oude kunnen worden, blijft uw kinderhart grotendeels gespaard.