Tot Altijd: Goede bedoelingen in overvloed

Nic Balthazar hopt voor zijn tweede langspeler ‘Tot Altijd’ van Asperger naar euthanasie en boekt – wonder boven wonder – vooruitgang.

Tot altijd Van Nic Balthazar met Koen De Graeve, Geert Van Rampelberg, Lotte Pinoy

Laten we beginnen met goed nieuws: de tweede langspeelfilm van Nic Balthazar is stukken beter dan zijn eerste. Relativerende bijgedachte: de voormalige Filmfan-presentator debuteerde met Ben X, het onding waarin hij het waargebeurde verhaal van een puberende Aspergerpatiënt die zelfmoord pleegde, verminkte tot een pseudohippe cyberthriller vol ongeloofwaardige vertolkingen, migrainemontages én een huichelachtig happy end.

Ook deze keer baseert Balthazar zich op feiten. Onderwerp is Mario Verstraete, de Gentse MS-patiënt die het wereldnieuws haalde omdat hij als eerste gebruik maakte van de Belgische euthanasiewet uit 2002. Hoe de film afloopt, verbaast dus niet. Dat Balthazar als een min of meer capabele scenarist-regisseur uit de hoek komt, des te meer.

Van een vliegende start is er nochtans geen sprake. De in de jaren 80 gesitueerde openingssequentie waarin Mario (Koen De Graeve) en zijn universiteitsmakkers Thomas (Geert Van Rampelberg) en Speck (Iwein Segers) voorgesteld worden tijdens een antikernwapenmanifestatie, doet het recente Groenten uit Balen qua tijdgeestweergave op een semidocumentaire lijken.

Nadien is het nog een tijdlang huilen met de pet op. Het holderdeboldertempo waarmee Verstraetes huwelijksleven wordt geschetst, doet afvragen of de passage wel getoond moest worden. Bovendien valt het op dat de humoristisch bedoelde momenten tussen De Graeve en Van Rampelberg keer op keer doel missen.

Als alles in plooien begint te vallen – ironisch genoeg op het moment dat bij Verstraete MS wordt vastgesteld – slaagt Balthazar in iets dat weinigen hem voordeden: goede bedoelingen met goede cinema combineren. Wanneer het cinematograaf Danny Elsen zijn camera meer dan vijf seconden stilhoudt, schiet hij betoverende – vaak door religieuze kunstwerken geïnspireerde – beelden.

De alsmaar magerdere De Graeve doet ook Verstraetes emotionele martelgang van het scherm spatten. Maar bewonderenswaardigst van al: Balthazars scenario behandelt alle mogelijke kampen in het euthanasiedebat – twijfelaar, voor- én tegenstander – met het nodige respect.

Tot de volgende, Nic!

Steven Tuffin

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content