Top 10: Weerzinwekkendste Films

Wat zijn de weerzinwekkendste shockers uit de recente filmgeschiedenis?

Wij lijstten een top tien van maagomkerende momenten op naar aanleiding van de hysterie rond ‘A Serbian Film’. Opgelet: niet voor gevoelige zieltjes of patiënten met hart- en digestiekwalen.

10. THE EBOLA SYNDROME(1996, Herman Yau)

Ebola Syndrome is een Hongkongse exploitationfilm uit de jaren ’90. De prent draait rond de psychopathische, verkrachtende, racistische, kortom: volstrekt immorele figuur genaamd Ah Kai. Deze Hannibal Lecter op speed ruilt, na de moord op zijn vroegere baas en diens vrouw, China in voor Zuid-Afrika, alwaar hij tewerkgesteld wordt in een Chinees restaurant. Bij een boodschappenbezoek aan een Afrikaans dorpje met zijn nieuwe baas, breekt het Ebolavirus uit. De gewetenloze Ah Kai is echter in een geile bui, en verkracht een door Ebola geïnfecteerde Zulu-vrouw. Ah Kai raakt eveneens besmet, maar blijkt die miraculeuze uitzondering te zijn die het virus wel draagt en kan verspreiden maar er zelf geen lichamelijke gevolgen aan overhoudt.

Zijn bazen in het Chinees restaurant (een getrouwd stel) willen Ah Kai euthanaseren omdat ze zowel van zijn besmetting als zijn moorddadig verleden op de hoogte zijn, maar hij is hen, als ervaren psychopaat, voor en serveert ’s anderendaags hun vlees in een nieuw hamburgergerecht.

Deze prent verheft volslagen immoralisme tot een kunstvorm en is niet eens slecht geregisseerd. Het monster in menselijke gedaante wordt vertolkt door Anthony Wong, een veteraan van maar liefst 161 films, die met zijn overacting het geheel met een schertsend sausje overgiet. Allerminst geschikt voor de politiek correcte geesten onder ons.

9. A SERBIAN FILM(2010, Srdjan Spasojevic)

‘La Grande Bouffe’ – een film uit 1973 waarin rijke mensen zich letterlijk dood vreten – had ook wel in onze top tien gekund, maar wij opteren toch voor het pas verschenen en veel ziekelijkere ‘A Serbian Film’. Deze newborntortureporn tart werkelijk alle verbeelding en behoort tot het weerzinwekkendste van wat we de laatste jaren hebben mogen ondergaan. In ‘A Serbian Film’ neemt een ‘gepensioneerde’ pornoster een nieuwe opdracht in het oude milieu aan om zijn gezinnetje te behoeden voor zijn aanzwellende financiële problemen. Die nieuwe opdracht blijkt echter nog weerzinwekkender en brutaler dan de optelsom van alle voorgaande exploten in zijn ‘acteercarrière.’ Als u zich iets kunt inbeelden bij de term ‘new bornporn,’ die door de makers voor het genre van de film werd bedacht, en u wordt door uw fantasie nog ver voorbij de grenzen van de doorsnee walgelijkheid gestuwd, dan zit u wellicht op het juiste spoor. Zó erg is het inderdaad. “Het is een dagboek van de verkrachting van de burger door de overheid. Het gaat over de monolithische kracht van leiders die hun onderdanen hypnotiseren om ze dingen te laten doen die ze eigenlijk niet willen. Je moet het geweld voelen om het te begrijpen,” aldus de mesjogge regisseur in The Guardian.

De film werd uit de programmering gehaald van het Londense Fright Fest – nochtans hét uitgelezen filmfestival voor liefhebbers van het stevigere griezel- en horrorwerk.

8. INSIDE – A L’INTERIEUR (2007, Alexandre Bustillo)

Sarah – een zwangere vrouw die haar man verloor in een tragisch auto-ongeluk – krijgt op een regenachtige kerstavond in haar woning ongewenst bezoek van een psychopathische vrouw die uit is op haar ongeboren baby. Gewapend met een stel vlijmscherpe scharen gaat de demonisch geportretteerde agressor de zwangere Sarah te lijf, die op haar beurt wanhopig van zich af probeert te bijten door zich op te sluiten in de badkamer. De strijd op leven en dood culmineert in een brutale, ziekelijke variant op een keizersnede die weinig tot de verbeelding overlaat. Deze awardwinnende Franse horrorfilm van Alexandre Bustillo is berucht voor zijn extreem bloederige hak- en gorescènes. Telkens wanneer je zou denken dat de gruwelexcessen wel vaart zullen minderen, stuwt Bustillo het terreurniveau vastberaden omhoog. Buiten misschien enkele gestoorde Japanse horrorfilms, kunnen wij ons weinig titels voor de geest halen waarin een vrouwelijke nemesis zo ambitieus en onstuitbaar gewelddadig geportretteerd werd als in deze Franse gore.

7. AUDITION(1999, Takashi Miike)

De eerste notering voor Japanse veelfilmer annex zieke geest Takashi Miike. Een man gaat, een tijdje na het overlijden van zijn zieke vrouw, op zoek naar een nieuwe levenspartner. Zijn collega op het werk stelt voor om een partnerauditie te organiseren (only in Japan): daar komen gegarandeerd mooie vrouwen op af ! En zo geschiedt. Een heleboel mooie vrouwen passeren inderdaad de revue, die onze single op leeftijd aan de hand van een curriculum vitae en kort interview beter kan leren kennen. Geen enkele vrouw weet Aoyama echter te boeien. Tot hij de geheimzinnige ex-ballerina Asami leert kennen …

Wat begint als een romantisch drama, eindigt in één van de huiveringwekkendste folterscènes ooit op een scherm vertoond. Takashi Miike ontspoort in het tweede deel van de film compleet en visualiseert daarbij nachtmerrietaferelen, sadistische fantasieën en tenenkrullende thrillermomenten die zich onverwijld in je zenuwstelsel vast klauwen. Het slot evenaart zelfs de gruwelpraktijken uit ‘Salo.’ Toch één van de cinematografisch sterkere titels uit ons lijstje, deze ‘Audition.’

6. FLOWER OF FLESH AND BLOOD(1985, Hideshi Hino)

De Japanse Guinea Pig-reeks bestaat uit zeven controversiële films die gore exploitation-horror als basisingrediënt hebben. De tweede film uit de reeks, Flower of Flesh and Blood, werd door Hollywoodacteur Charlie Sheen verkeerdelijk voor snuff-movie aanzien en door de man gerapporteerd bij de FBI.

De legende wil dat Flower of Flesh and Blood daadwerkelijk gebaseerd is op een echte snuff-movie, die de regisseur werd toegestuurd door een gestoorde fan. Het verhaaltje heeft -zoals het snuffs of pseudosnuffs betaamt- niet veel om het lijf: man verkleed als samurai drogeert vrouw, rijt haar lichaam open en gebruikt haar lichaamsdelen voor zijn excentriek verzamelingetje. De slachtscènes zijn zo realistisch dat de makers verplicht werden om de werkwijze van hun special effects uit de doeken te doen.

5. IRREVERSIBLE(2002, Gaspar Noë)

Deze shock-thriller van Fransman Gaspar Noé werd in 2002 omgedoopt tot de brutaalste film van het jaar, een eretitel die hij grotendeels te ‘danken’ heeft aan zijn extreem realistische en tergend traag in beeld gebrachte verkrachtingsscène. Gaspar Noé koos – net zoals Christopher Nolan met ‘Memento’ – om zijn helletocht in een omgekeerde, non-lineaire vertelstructuur uit de doeken te doen. De film volgt van einde tot begin een dag in het leven van Alex (Monica Bellucci) die een kinderwens krijgt, hiervoor seks heeft met haar nieuwe vriendje Marcus (Vincent Cassel), ontdekt dat ze zwanger is, naar een feestje gaat met Marcus en haar ex-minnaar Pierre en vervolgens op haar terugweg in een voetgangerstunnel gruwelijk verkracht en tot één bloedende homp vlees in elkaar geschopt wordt. Cassel en Pierre gaan vervolgens onder invloed van drank en drugs op zoek naar de moordenaar – die ze tenslotte aantreffen in de homoclub ‘Le Rectum’. Na een desoriënterende en enerverende zoektocht waarbij je als toeschouwer zonder pardon wordt meegezogen in de helse, door shemales en masturberende homo’s bevolkte onderbuik van Parijs – geheel met in oorlogsreportagestijl gehanteerde camera, luide elektronische muziek en opgejaagde acteurs – slaan ze de schedel van de vermoedelijke verkrachter met een brandblusapparaat vakkundig tot pulp. Amen!

4. PINK FLAMINGOS(1972, John Waters)

Regisseur John Waters wordt vaak aanzien voor campkoning van de smakeloosheid. Wij vinden die titel wel te billijken.

Na Hairspray is Pink Flamingos waarschijnlijk zijn bekendste film. Alles draait in deze prent om Divine, trotse eigenares van de titel The Filthiest Person Alive. Ze wordt echter geconfronteerd met concurrentie: Connie en Ray Marble beweren zowaar nóg weerzinwekkender te zijn. Het geschil dat daarop uitbreekt levert een anderhalf uur durend vunzighedenfestival op. De rivalen halen elk op hun beurt het onderste uit de kan om te bewijzen tot welke smerigheden ze in staat zijn. Gelukkig zorgt de cartooneske aard van de personages ervoor dat u nog niet meteen de kotszakjes moet laten aanrukken, maar het scheelt toch niet veel.

Als u een avondje wenst te vullen met een komedie die er een punt van maakt om zoveel mogelijk taboes known to mankind (incest, bestialiteiten, kannibalisme, poepseks, etc.) te verenigen in één potsierlijk concept, dan weet u wat u te doen staat. Pink Flamingos zien, of wat dacht u?

3. ICHI THE KILLER(2001, Takashi Miike)

Tweede notering voor Takashi Miike. Hij tekende voor ‘Ichi The Killer’: een ultrasadistische so called Yakuzafilm en een soort prequel op de bestaande manga van Hideo Yamamoto. Anders dan bij Miike’s ‘Audition’ – waarin nog enig hoogstaand realisme en drama te bespeuren valt – is deze Takashi Miike een over the top chaotische, door extreem geweld overschaduwde bedoening die eerder neigt naar het absurde dan wel het geloofwaardige maar toch ook behoorlijk inventief is in uitwerking en stijl. Een martelscène waarbij acupunctuurnaalden en een vlijmscherpe snaar worden losgelaten op een hulpeloos slachtoffer, borrelend frituurvet dat zonder pardon over een aan vleeshaken bengelend slachtoffer gegoten wordt, bloed dat spuit uit opengereten kelen, iemands wang die afgerukt wordt van zijn kaak, darmen die hangen tot op het plafond, tepels die afgesneden worden, een excentrieke protagonist die zijn eigen tong afrukt en dan doodleuk de telefoon opneemt alsof er niets aan de hand is… Als u hier al duizelig van wordt raden wij u aan om ‘Ichi the Killer’ te skippen, want dit is Japanse wansmaak at it’s nastiest. Sappig extraatje: de topacteur die aan de protagonist – een geblondeerde, in flitsende designerkostuums gehulde über-sadomasochist – gestalte geeft, is in eigen land een jeugdidool/sekssymbool. Om maar iets te zeggen over de goede Japanse smaak. Bekijk hier de beruchte tongscène:

Ichi The Killer – Tongue Cutting Scene

Uploaded by robeu. – Watch feature films and entire TV shows. 2. CANNIBAL HOLOCAUST (1980, Ruggero Deodato)

Cannibal Holocaust is hét uithangbord van de perverse exploitatiecinema van de jaren ’70 en ’80. De Italiaanse prent werd een kassasucces, ondanks een verbod op de vertoning ervan in verschillende landen. Tot op de dag van vandaag is de originele versie nog verboden in de U.K.

Het is ‘m in deze kannibalenfilm te doen om de ‘film in de film.’ Een professor in de antropologie bestudeert het teruggevonden beeldmateriaal van een vermist gezelschap dat een documentaire wou draaien over een kannibalistische stam in het Amazonewoud. Wat de hoogleraar te zien krijgt, tart alle verbeelding.

In het tweede gedeelte van de film (de verhaallijn van de professor is nog een aanloop) krijgen we de rauwe (zowel qua vorm als qua inhoud), slordig gemonteerde beelden te zien. Daarin merken we dat het gezelschap aanvankelijk goed wordt ontvangen door een bepaalde stam waarnaar ze op zoek waren. Jammer genoeg was de weergave van een vreedzame gemeenschap allerminst de opzet van hun ‘documentaire.’ Dus provoceren, pesten en martelen ze de locals, die, moe getergd, op walgelijke wijze wraak nemen.

Het afsnijden van ledematen, brutale verkrachtingen (waarbij niet geaarzeld wordt om een puntige kei als dildo te gebruiken), het uiteenrijten of het spietsen van lichamen, … er is niets walgelijks dat je met de menselijke anatomie kunt aanvangen waarvoor in Cannibal Holocaust wordt teruggedeinsd. Dit ronduit weerzinwekkende, maar geënsceneerd geweld, wordt gekoppeld aan ‘authentieke’ slachtingen van een paar dieren in het Amazonewoud (een schildpad, een aapje, een slang en een muskusrat werden voor de camera op walgelijke wijze geofferd).

De realistische, amateuristische look van de beelden en de waarachtige slachtpartijen van Amazonegedierte, hebben tot de mythe bijgedragen dat Cannibal Holocaust een snuff movie was. Regisseur Ruggero Deodato moest, beschuldigd van moord, zelfs een tijdje in een Italiaanse cel doorbrengen. Er volgde een proces waarin hij de special effects die hij had gebruikt uit de doeken moest doen.

Mensen die hiervan genieten, raad ik ten zeerste aan om psychologische hulp te zoeken. En dat meen ik.

1. SALO – O LO 120 GIORNATE DI SODOMA (1975, Pier Paolo Pasolini)

Wat betreft ziekelijkheid en psychologische terreur in cinema spant deze mijlpaal van Pier Paolo Pasolini uit 1975 wellicht de kroon. Deze beroemdste en meest controversiële verfilming in mensenheugenis van de boeken van Markies De Sade situeren zich in de Noord-Italiaanse deelstaat Salò tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Vier zelfverklaarde liberteinen maar door-en-door corrupte fascisten rekruteren negen jongens en negen meisjes – stuk voor stuk van het zuiver aantrekkelijke soort – die ze herbergen in een decadente verlaten villa in Marzaboto. Daar moeten ze 120 dagen lang onder dwang en zichtbaar genoegen van hun sadistische superieuren naar de meest perverse verhalen luisteren, terwijl ze tijdens drie cycli – de cirkel van seks, de cirkel van stront en de cirkel van bloed – onderworpen worden aan mensonterende vernederingen, verkrachtingen en martelingen. Met het boek van De Sade als uitgangspunt klaagt Pasolini de barbaarsheden van het fascisme in Italië aan. Deze wansmakelijke allegorie op de oorlogsgruwelen in concentratiekampen werd bijna overal geband of gecensureerd. Opmerkelijk: Pasolini werd kort na de voltooiing van Saló vermoord, niet geheel onwaarschijnlijk door een jonge mannelijke prostituee die zijn film maar niets vond.

De hele film staat integraal op YouTube. Bekijk hier alvast de openingsscène van Saló. Of dat een aanzet is tot verderkijken is up to you.

Laurens Bouckaert & Andreas Ilegems