‘The Way Back’: de (zoveelste) comeback van Ben Affleck

Hij heeft de voorbije jaren zowel zijn carrière als zijn huwelijk kapotgezopen, maar 2020 moet voor Ben Affleck het jaar van de comeback worden. Alwéér.

Ooit was Jack de ster van de lokale basketbalploeg, maar tegenwoordig staat hij zelfs onder de douche met een blikje bier. De rest van de dag, zelfs tijdens het werk, kapt hij vlotjes nog minstens een krat binnen. Zijn leven is één grote alcoholnevel geworden, wat zijn vrouw ertoe dwong andere oorden op te zoeken. Maar net wanneer de bodem in zicht lijkt, komt zijn voormalige schooldirecteur aankloppen met de vraag of hij het basketteam niet wil coachen. Jack aarzelt, maar stemt alsnog toe, omdat het kennelijk toch maar om een stelletje losers gaat. En dan geschiedt het Hollywoodwonder: langzamerhand krijgt hij grip op zijn team, en zowaar op zichzelf, waardoor er plots opnieuw gewonnen wordt, met alle gepijnigde close-ups, driepunters in slow motion, cathartische motivatiespeeches en andere sportdramaclichés van dien.

Zo laat The Way Back zich samenvatten. Maar wat deze sof van de vergetelheid redt, is Ben Affleck (47). Niet alleen is zijn vertolking van Jack even robuust als zijn postuur, voor de Hollywoodster is die rol ook pijnlijk persoonlijk, op het exhibitionistische af. Sinds Affleck in 2013 stond te glimmen met de Oscar voor beste film – voor zijn terreurthriller Argo – vecht hij immers ook privé tegen de drankduivel. Hij zag daardoor niet alleen zijn huwelijk met actrice Jennifer Garner, de moeder van zijn kinderen Violet (14), Seraphina (11) en Samuel (8), uit elkaar spatten, ook professioneel waggelde hij sinds Argo van de ene tegenvaller – zijn Batman-incarnatie in Justice League (2017) werd vooral op hoongelach onthaald – naar de andere flop – of bent u een van die eenzame zielen die zijn gangsterdrama Live by Night (2017) hebben gezien?

Veel moeite hoefde Affleck allicht dus niet te doen om zich in te leven in Jack. Vervang de basketarena door de coulissen van Hollywood en The Way Back leest als een publieke zelftherapie waarin Affleck met pils in de hand, forse baard en dito buik zijn drank- en huwelijksdemonen staat te bezweren. Een Oscarnominatie leverde hem dat niet op – en door dat rotvirus wordt The Way Back nu zelfs rechtstreeks online gedumpt – maar de kritieken op zijn eerste vlezige rol in jaren waren in de States unaniem lovend.

In een interview met The New York Times verklaarde hij dan ook zijn zaakjes eindelijk weer op orde te hebben. Met vallen en opstaan. Vierde hij in augustus vorig jaar nog dat hij al een jaar sober was, dan vloog hij enkele maanden later op een Halloweenfeestje opnieuw lelijk uit de bocht, waarop beelden van een straalbezopen Affleck viraal gingen. ‘Hervallen is gênant’, vertelde hij in voornoemd interview. ‘Ik zou willen dat het niet gebeurd was en dat het niet op internet stond, waar mijn kinderen het kunnen zien. Jen en ik hebben ons best gedaan om hen eerlijk uit te leggen wat er aan de hand was.’

Het bleef wel bij die ene uitschuiver, en met Deep Water en The Last Duel heeft hij voor dit jaar nog twee veelbelovende projecten op de planning staan. In de thriller Deep Water, naar een boek van Patricia Highsmith en geregisseerd door Adrien ‘Fatal Attraction’ Lyne, speelt hij een jaloerse vent die ervan verdacht wordt dat hij iets te maken heeft met de verdwijning van de minnaar van zijn echtgenote. The Last Duel, waarvan de opnames vanwege de lockdown voorlopig stilliggen, is de nieuwe kostuumfilm van Ridley Scott. Affleck heeft die meegeschreven en -geproduceerd met zijn beste buddy Matt Damon, aan wiens zijde hij zijn carrière in 1997 begon.

En ook privé gaat het Affleck opnieuw voor de wind. Met zijn ex Garner is hij altijd goed bevriend gebleven – ‘Ik heb van niks meer spijt dan van mijn breuk met Jen’ – en sinds enkele maanden heeft hij een nieuwe vriendin: de 31-jarige Cubaanse actrice Ana de Armas. Die speelde al mee in scifi-epos Blade Runner 2049 en was met haar rol in de whodunit Knives Out genomineerd voor een Golden Globe, maar straks wordt ze geheid ook een A-lister: in de nieuwe Bondfilm No Time to Die, die uitgesteld is tot november, is zij de Bondgirl. Rond die periode wordt overigens ook Deep Water in de zalen verwacht, waarin ze Afflecks eega speelt.

Sinds de opnames van die laatste film is het zo dik aan tussen de twee dat ze de voorbije weken te pas en te onpas in elkaars huis werden gespot, ondanks de lockdown die ook in Los Angeles geldt. Dat leverde Affleck op sociale media de nodige kritiek op, maar vorige week wist hij het een en ander goed te maken door samen met Matt Damon een virtueel pokertoernooi te organiseren dat 1,75 miljoen dollar opbracht voor Feeding America, de grootste voedselbank van de VS.

Tenzij de coronacrisis zijn comebackplannen voor 2020 alsnog doorkruist, ziet Afflecks toekomst er dus weer een stuk rooskleuriger uit, al weet je maar nooit: je moet al van ver komen – en desnoods Mickey Rourke heten – om een parcours te kunnen voorleggen met evenveel pieken en diepe, ronduit ridicule dalen. Op zijn vijfentwintigste kregen hij en Damon al een Oscar voor hun scenario van Good Will Hunting (1997). Hij was hij de coolest kid in Tinseltown, de gedoodverfde kandidaat om de multigetalenteerde leading man van generatie X te worden. Tot hij daarop met haast zelfdestructieve precisie de verkeerde projecten uitkoos en de pispaal van Hollywood werd.

‘I need u like Ben Affleck needs acting class. He was terrible in that film’, klonk het spottend in de marionettensatire Team America (2004) van Matt Stone en Trey Parker, de makers ook van animatieserie South Park. Met ’that film’ doelden ze op Pearl Harbor (2001), die draak van een oorlogsdrama waarin Affleck als een houten klaas liep te acteren. Het had evengoed over de spandexfarce Daredevil (2003) of de tenenkrullende romcom Gigli (2003) kunnen gaan. Bovendien werd Affleck de risee van de roddelrubrieken toen zijn verloving met Gigli-tegenspeelster Jennifer Lopez – herinner u de vakterm Bennifer – op pijnlijk gênante wijze in het water viel nadat hij eerder al door Gwyneth Paltrow was gedumpt.

Die Affleck zien we nooit meer terug, dachten velen, maar het draaide anders uit. In 2005 stapte hij in het huwelijksbootje met Jennifer Garner, met wie hij uiteindelijk tien jaar zou samenblijven. En tot verbazing van vriend en zeker vijand schoolde hij zich om tot een patent filmmaker. De rehabilitatie begon in 2007 met zijn regiedebuut Gone Baby Gone, een grimmig misdaadmysterie. In de kraakthriller The Town (2010) stond hij zowel voor als achter de camera en met Argo, bekroond met drie Oscars, tekende hij voor een voorlopig hoogtepunt.

Hij hoopt nu, zo vertelde hij onlangs in de talkshow Good Morning America, dat mensen over vijf jaar over hem zullen zeggen: ‘Ben Affleck is nuchter en gelukkig, ziet zijn kinderen drieënhalve dag per week en heeft aan drie of vier interessante films meegewerkt. Hij zal ook twee films geregisseerd hebben waar hij hopelijk trots op is en in een gezonde, stabiele, liefhebbende relatie zitten.’

Affleck schrijf je niet zomaar af, en de kans dat de jongens van South Park ooit leutig zullen doen over zijn rol in The Way Back is behoorlijk klein.