‘The Sea of Trees’ (met Matthew McConaughey): Het bos door de bomen

In de spirituele weepie The Sea of Trees trekt Gus Van Sant – nog altijd Amerika’s meest gefêteerde indieauteur van de jongste dertig jaar – naar het Japanse zelfmoordbos, om daar in klef sentiment te verdwalen.

Gerry (2002), Elephant (2003), Last Days (2005), Paranoid Park (2007), Milk (2008)… In het verleden bleek Gus Van Sant doorgaans goed in vorm – ook letterlijk – wanneer hij de dood in de ogen mocht kijken. Maar met deze spirituele tearjerker slaat hij de bal jammerlijk mis.

Matthew McConaughey, nochtans op niveau, is een Amerikaans natuurkundeleraar die een enkeltje richting het Japanse Aokigahara boekt, de ‘zee van bomen’ of het zelfmoordbos aan de voet van de Fujiberg, om daar uit het leven te stappen. Vooraleer hij een dodelijke dosis pillen kan slikken, loopt hij er echter een Japanner (Ken Watanabe) met dezelfde plannen tegen het lijf, maar met twee blijkt zelfmoord plegen een stuk lastiger dan alleen.

Het vervolg is deels een survivaldrama door de bossen met twee suïcidale buddies, deels klef relatie-en-ziekte-van-de-weekdrama waarin je in flashbacks te zien krijgt waarom McConaugheys personage tot wanhoop gedreven werd.

Stilistisch oogt het allemaal behoorlijk, met fraaie plaatjes van wiegende bomen, intense close-ups en pillow shots hier en daar, al is Van Sants signatuur slechts sporadisch te bekennen. Maar vooral de slotact is zo sentimenteel en geforceerd dat je op elk moment vreest dat Patrick Swayze’s personage uit Ghost door het beeld zal flitsen. En dan niet om samen met McConaughey te pottenbakken, maar om Van Sant – nog altijd Amerika’s meest gefêteerde indieauteur van de jongste dertig jaar – uit zijn lotushouding te sleuren.

De minste film uit Van Sants imposante carrière, en néé, we zijn zijn remake van Psycho niet vergeten.

The Sea of Trees – Trailer from hamletpowpowpow on Vimeo.