‘The Martian’: Buitenaards optimistisch

© gf

Is there life on Mars, vroeg David Bowie zich af. Matt Damon zoekt het uit in Ridley Scotts buitenaards optimistische scifitrip The Martian.

The Martian

Ridley Scott met Matt Damon, Jessica Chastain, Jeff Daniels, Chiwetel Ejiofor, Kristen Wiig

De opvang van oorlogsvluchtelingen is een wanboel, Volkswagen bedot de boel en IS zoekt boel. Nood aan een opkikker? Blijf van coke en gin af en ga naar The Martian. Alfonso Cuaróns Gravity (2013) was een stuk spannender en Christopher Nolans Interstellar (2014) een stuk ambitieuzer, maar deze sciencefictionfilm verzoent je zowaar even met de mensheid. Hij predikt het geloof dat het allemaal wel goed komt als we maar aan hetzelfde zeel trekken (China + Amerika, dát is pas een supermacht) en vertrouwen op de genialiteit van onze wetenschappers.

De cynicus vraagt zich af wie Ridley Scott op een prozacdieet gezet heeft. De rest stelt zich niet te veel vragen bij het ongebreidelde vooruitgangsoptimisme, de melige close-up van een lege stoel en het hoogste United Colors of Benetton-gehalte sinds de hoogdagen van het Italiaanse kledingmerk. Het is maar te hopen dat die ene huidskleur of etnie die níét vertegenwoordigd is in het legioen briljante koppen zich nu niet gepasseerd voelt.

Matt Damon en Jessica Chastain kruipen na Interstellar opnieuw in een ruimtepak. Zij leidt een missie op Mars die door een storm voortijdig moet afgebroken worden. Hij is Mark Watney, een botanicus die voor dood op de planeet wordt achtergelaten, maar eigenlijk nog leeft. Watney is geen watje en gaat de uitdaging aan om zo lang mogelijk in leven te blijven. Op redding durft hij niet te hopen, maar als wetenschapper tracht hij de problemen een voor een op te lossen.

'The Martian': Buitenaards optimistisch
© gf

Zijn variant op to ‘infinity and beyond’ is ‘I’m gonna have to science the shit out of this’. Want wat moet je in je eentje op Mars? De ruimtereiziger heeft tijd zat om punchlines te bedenken. Voor je er erg in hebt, oogst de ultieme kruising van een held en een nerd de eerste aardappelen op Mars. Juicht, de kolonisering is begonnen. ‘In your face, Neil Armstrong’, zegt Damon luidop tegen zichzelf, iets waar Tom Hanks in Cast Away (2000) nog een volleybal voor nodig had.

Het idee om de premisse – hoe overleef je op Mars? – zo realistisch mogelijk uit te werken, is ontleend aan de gelijknamige bestseller van Andy Weir. Af en toe voelt de film aan als de portfolio waarin wetenschappers hun kunnen etaleren. Van stront mest en van waterstof water maken zonder mee te ontploffen en terugdenken aan de Pathfinder zonder een traantje weg te pinken.

Na Alien (1979) en Blade Runner (1982) en in mindere mate Prometheus (2012) moet je Ridley Scott niet meer leren hoe je de kosmos in beeld brengt. Hij kent er de weg en houdt het deze keer opvallend licht en luchtig. Ook de immer betrouwbare Damon gaat regelmatig voor de grap. En de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA lacht gretig mee. Zo veel gratis reclame krijg je namelijk niet elk jaar. Zou het toeval zijn dat NASA net vorige week bekendmaakte dat er water op Mars gevonden is?

Niels Ruëll

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content