Hoe zorg je ervoor dat de remake het originele Little Mermaid respecteert, maar tegelijk jouw stempel draagt?
‘Dat was een hele evenwichtsoefening,’ knikt Rob Marshall, die eerder Chicago, Mary Poppins Returns en Memoirs of a Geisha regisseerde. ‘The Little Mermaid is een verhaal over een idealistische outsider die gehoord wil worden, haar eigen wil heeft en halsstarrig in de goedheid van mensen blijft geloven. Van die basis blijf je beter af. Maar live-action is een ander genre dan animatie. Alleen al daardoor zijn het twee verschillende films geworden. Trouwens: als je iedereen wilt pleasen, krijg je een blenderfilm. Een smoothie met zoveel ingrediënten dat niemand hem nog lekker vindt.’
Hier en daar heb je iets veranderd aan het verhaal. Zo kreeg prins Eric zijn eigen achtergrondverhaal.
Rob Marshall: Daardoor voelt zijn relatie met Ariël dieper en authentieker. We vonden het belangrijk dat ze niet louter voor zijn schoon ogen valt. Ze zijn in de eerste plaats vrienden. Soulmates, zelfs. Daarnaast zijn Ursula en koning Triton nu broer en zus, wat voor een andere interactie zorgt. Ursula is het zwarte schaap van de familie dat moest toekijken hoe haar broer met al het geluk ging lopen en op wraak zint. Dus ja, er is wel wat veranderd.
Hoe hou je een sprookje uit de negentiende eeuw relevant?
Marshall: Helaas zijn haat, xenofobie en polarisatie nog steeds actueel. Ariël is niet bang van mensen die anders zijn en wil een brug tussen twee werelden slaan. Een mooie boodschap om mee te geven aan een nieuwe generatie. Ik heb ter voorbereiding het originele sprookje herlezen en me wat in van Hans Christian Andersens levensverhaal verdiept. Hij voelde zich als queer man ook zijn hele leven een outsider, net als Ariël.
Halle Bailey is de grote ontdekking van de film. Wanneer wist je: dit is Ariël?
Marshall: Meteen. Ze was de allereerste die auditie deed en ze legde de lat meteen zo hoog dat niemand er nog over kon. Ik weet nog dat ze Part of Your World zong, ik tranen in mijn ogen kreeg en aan John (DeLuca, producer van de film en levensgezel van Marshall, nvdr.) vroeg: ‘Hebben we nu écht in tien minuten onze Ariël gevonden?’ (lacht) Voor de zekerheid hebben we nog honderden actrices gezien, maar niemand kwam in de buurt van Halle.
De rechtse internettrollen waren zoals verwacht minder blij met de casting.
Marshall: Ik raad hen aan naar de film te gaan. Dat is tenslotte de boodschap van The Little Mermaid: wees niet bang voor het onbekende, durf je blik te verruimen. Voor alle duidelijkheid: we hebben geen vrouw van kleur gecast om een statement te maken. Ons enige doel was de best mogelijke Ariël te vinden. Eentje die kon zingen als een engel, kracht en passie uitstraalt én iets magisch heeft.
Tegelijk gingen filmpjes viraal van kinderen die extatisch reageren op de nieuwe Ariël.
Marshall: Heel ontroerend. eind jaren negentig werkte ik mee aan de tv-musical Cinderella, waarin Brandy Assepoester speelt. Dat is zesentwintig jaar geleden. Ik dacht dat die belachelijke discussie al lang gevoerd was. Pas toen ik al die filmpjes zag, begreep ik hoe belangrijk representatie is. Het is prachtig om te zien hoeveel het voor kinderen betekent dat ze zich herkennen in Ariël. Andersen zou trots zijn. Daar ben ik zeker van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier