Met The Brutalist waagt Brady Corbet zich aan zijn Citizen Kane: een ontzagwekkend ambitieus epos over de Amerikaanse droom. In bijna alle belangrijke Oscarcategorieën is de film genomineerd. De 36-jarige Amerikaan speelde hoofdrollen in Thirteen (2003) en Michael Hanekes Amerikaanse versie van Funny Games (2007), maar schoolde zich tien jaar geleden om tot regisseur.
‘Mijn films gaan altijd over Amerika en geschiedenis’, zegt Corbet. ‘The Childhood of a Leader behandelt de maanden voor het Verdrag van Versailles. Vox Lux (met Natalie Portman als tragische popster, nvdr.) schetst de cultuur na de aanslagen van 9/11 en de school shooting in Columbine, gebeurtenissen die Amerika traumatiseerden. Vernietiging en herstel zijn mijn thema’s. On the Natural History of Destruction van de Duitser W. G. Sebald is mijn favoriete essay.’
Films die de grote Amerikaanse mythe uitbeelden zoals Once upon a Time in America, Gone with the Wind of Citizen Kane waren in tegenstelling tot wat rondgaat géén inspiratie. ‘Ik heb die geweldige films in geen twintig jaar nog gezien. Ik ben een cinefiel, films zitten in mijn DNA, daar hoef ik geen extra inspanning voor te leveren. Inspiratie vind ik elders.’
Corbet voelt zich wel verwant met het brutalisme, een stroming in de architectuur met een zwak voor beton, monumentale vormen en een functionele esthetiek. ‘Het brutalisme was polariserend en mijn films zijn dat ook. Ik laat de tweede akte bewust weg, ik speel met structuur en zet in op de cinematografie. Sommige kijkers vinden dat ongelooflijk frustrerend. Brutalisme is radicaal toegewijd aan een goed, schoon minimalisme maar durft tegelijk zonder gêne erg veel ruimte in te nemen. Zo moeten mijn films ook zijn. Als je mensen wilt losrukken van hun sofa’s en terug naar de bioscoop wilt lokken, moet je ervoor zorgen dat je film visueel indrukwekkend is.’
Een ambitieuze film maken is net als een gebouw optrekken een zware, vaak frustrerende beproeving. Dat thematiseert Corbet in zijn opgehemelde film: ‘The Brutalist gaat over de betekenis die we aan onze creaties geven. Of dat nu kunst, gebouwen of zelfs levens zijn. We kunnen nooit met zekerheid weten of het de moeite waard is om zo voor een werk te strijden en te lijden. Film en architectuur zijn bovendien openbare kunstwerken. Mensen kunnen ermee doen wat ze willen: ze bekladden, ertegenaan zeiken, ze koesteren of ze afbreken. De architect in mijn film blijft op het einde van zijn leven achter met de vraag of het wel de moeite waard was. Waarom doen we wat we doen?’ De fanatieke filmregisseur worstelt zelf met die vraag. ‘Waarom blijf ik films maken als het zo vaak een zware en pijnlijke ervaring is? Ik heb daar geen antwoord op. Maar ik ben wél al met de volgende film bezig. Zoals veel kunstenaars zal ik altijd op zoek zijn naar manieren om mijn ideeën te uiten. Zelfs al ben ik soms onzeker over wat het allemaal betekent.’ Misschien genezen een handvol Oscars hem straks van die onzekerheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
