‘The Avengers 2: Age of Ultron’: Nu nog superder

Marvel en scenarist-regisseur Joss Whedon doen het beproefde Avengers-concept over met de weinig verrassende sequel The Avengers 2: Age of Ultron.

The Avengers 2: Age of Ultron

Joss Whedon met Robert Downey Jr, Mark Ruffalo, Jeremy Renner, Scarlett Johansson

Gaan ze elkaar niet voor de voeten lopen? Het is al zo druk in een blockbuster met één superheld, wat moet dat geven met een hele stal superhelden? Aan de wenselijkheid van Iron Man, Hulk, Thor, Captain America, Hawkeye, Black Widow, Nick Fury en Loki in één film proppen, werd niet meer getwijfeld van zodra The Avengers (2012) in de zalen kwam en in no time uitgroeide tot de derde meest succesvolle film ooit – alleen Avatar (2009) en Titanic (1997) brachten meer op. Joss Whedon bracht het verwachte overweldigende spektakel, gunde elk personage zijn momenten en voorkwam met snedige, humoristische dialogen dode momenten. Nu doet de man achter Buffy the Vampire Slayer dat kunstje nog eens over, met nog meer superhelden. Dat mag klinken als een reclameslogan voor waspoeder, nieuw is het niet meer. Whedon houdt nog meer ballen in de lucht, maar het blijft wel jongleren.

Het verhaal is opnieuw een tegenvaller. Geen duimbreed wordt er afgeweken van het afgezaagde stramien van de superheld (of de superheldenploeg) die ternauwernood het einde van de wereld voorkomt door de superschurk met een laatste krachtinspanning te vellen. Dat is nefast voor de spanning. De superschurk heet Ultron, artificiële intelligentie die Tony Stark (Iron Man) en Bruce Banner (Hulk) hebben ontworpen met de bedoeling wereldvrede te creëren. Om een niet geheel duidelijke reden staat de vernietiging van de Avengers bovenaan in Ultrons prioriteitenlijst.

Nog meer dan in de andere superheldenuniversums zijn de spelregels onduidelijk. Wie wat kan (of net niet kan) met zijn of haar superkracht, goddelijke kracht of militair-technologisch vernuft, blijft storend vaag. Het is een heikele kunst om het almaar uitdijende Marvel-universum serieus genoeg te nemen om te kunnen volgen (wat weet ú van oneindigheidsstenen?), maar niet té serieus, want dan wordt al die fanboy stuff ridicuul. De Griekse mythen van de eenentwintigste eeuw zijn de avonturen van de Avengers dus vooralsnog niet.

Ernst en fun

Binnen dit veel geld, middelen en talent opzuigende genre is ook deze tweede Avengers de kwaadste niet. Robert Downey Jr., Mark Ruffalo, Jeremy Renner en Scarlett Johansson weten wat hen te doen staat en vinden het evenwicht tussen ernst en fun. Het superheldenteam en de tegenpartij krijgen ruim de gelegenheid om hun extreme vernielzucht te etaleren en dat is best spectaculair. De verplichte rustiger scènes zijn opgewaardeerd met de betere dialogen.

Het valt wel op dat Whedon veel prikkelende ideeën – is het plan om een systeem te ontwikkelen dat wereldvrede garandeert gedoemd om slecht af te lopen? – lanceert waar hij vervolgens niets mee doet. Andere opmerkingen relativeren de boel net. ‘Ik sta hier op een omhoog vliegende stad robotlegers te bestrijden met pijl en boog’, observeert Hawkeye in volle finale. ‘Niets van dit alles houdt steek.’ Nu je het zegt, Hawkeye. (Niels Ruëll)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content