Paul Baeten

‘Sinds ik “Four Hours at the Capitol” zag, vrees ik dat racisme net zoals covid is’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – Twee zomers is heel binnenkort te zien op Eén. Elke week bijt hij zich in zijn column vast in maatschappij en popcultuur.

Sinds ik Four Hours at the Capitol zag, de docu over de aanval op het Capitool van 6 januari 2021, vrees ik dat racisme net zoals covid is. Helaas niet in de zin dat het nog maar twee jaar bestaat. Maar verdwijnen gaat het niet, we gaan ermee moeten leren leven en hopelijk sterven er op den duur gewoon geen mensen meer door.

Maar echt verdwijnen? Nooit. Nu ja, ‘zeg nooit nooit’: binnen een miljoen jaar als we allemaal genoeg Erasmussen gedaan hebben, migratie eindelijk genormaliseerd in de plaats van gecriminaliseerd wordt, wanneer er genoeg Femkes ‘een jaar les zijn gaan geven in Afrika’ en China en India alles hebben overgenomen, kortom: wanneer we dus allemaal op elkaar lijken, dan zal het waarschijnlijk wel voorbij zijn. Al hebben we tegen dan ongetwijfeld weer andere verschillen om ons kapot op te staren.

Ik weet dat er vorig jaar wel eens gezegd werd dat een ander ‘publiek’ op het Capitool wel wat heviger onthaald zou zijn. En dat geloofde ik toen al meteen, maar om het nu eens uitgebreid te zien, langs weerszijden, dat is echt om met open mond naar te zitten staren. Gelukkig leer je uit de docu ook dat ‘met open mond zitten staren’ iets is dat wij als witte mannen echt goed kunnen. Mouthbreathers noemen ze dat in de VS, of ook wel: Trumpstemmers. Wat natuurlijk op het eerste gezicht het enige is wat daar gebeurde: een rosse potentaat stuurt zijn troepen vooruit om te tonen waartoe hij in staat is. ‘O, je denkt dat ik weg ben als ik verlies? Watch this…’ En hij kan ze terugroepen als een schoothondje.

Sinds ik ‘Four Hours at the Capitol’ zag, vrees ik dat racisme net zoals covid is.

Maar de rellen zelf waren meer een uit de hand gelopen ruzie op een zat familiefeest dan wat anders. Witte broers onder elkaar. Blauwe pakken en blauwe plekken onder elkaar. Hier en daar een bloedneus. Ze deelden meer met elkaar dan dat ze verschilden van elkaar – alleen dat de ene een job te doen had. En er zitten een paar ongelooflijk moedige en koelbloedige mensen bij dat politiepersoneel, maar eens die bende binnen staat, is het al heel snel: zeg, we gaan elkaar geen zeer doen hè boys, het moet wel tof blijven voor iedereen hè. Eigenlijk hadden de dranghekken tussen de aanvallers en de politie even goed spiegels geweest kunnen zijn.

Als dezelfde massa maar dan met zwarten, bruinen of zwaar bebaarden was komen aanstormen, dan hadden we vanaf nu op 6 januari een Capitol Memorial Day voor de honderden die gevallen zijn bij de slag om het Capitool. En ik weet dat dat intusen een uitgebeukte boutade is, maar god damn het is waar. Een bloedbad. Met op datzelfde podium een roepende Trump met een call to arms. Ze hadden ze afgemaakt. Heel simpel. Afgemaakt. Om zich daarna achter grootspraak te verstoppen: ze vielen onze instellingen aan, wat moesten we dan doen? Blijven zitten en hopen dat het overging, alsof het onze witte broers en zusters waren?

Amerika is Amerika. Een slavenstaat met een egoprobleem. En Europa is Europa, een ouderwetse koloniale dievenstaat, maar met een geschiedenis van filosofie, kunst en humanisme. Racisme zal dan misschien nooit helemaal verdwijnen, dat wil niet zeggen dat wij niet veel harder naar vaccins kunnen zoeken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content