Met Roma draaide Alfonso Cuarón een prachtige ode aan zijn warme maar turbulente jeugd in het Mexico van de vroege jaren zeventig.
Todo sobre mi madre. Dat had evengoed de titel kunnen zijn van Alfonso Cuaróns verbluffend mooie, in lumineus zwart-wit gegoten hommage aan de vrouwen die hem hebben opgevoed, ware het niet dat Pedro Almodóvar er al mee aan de haal was gegaan.
In zijn meest persoonlijke film tot hiertoe projecteert de Mexicaanse maestro zijn jeugdherinneringen op een episch canvas, met als centrale figuur Cleo (nieuwkomer Yalitza Aparicio), de inheemse huishoudster van een blank, bemiddeld maar uiteenvallend bourgeoisgezin. Cleo is niet alleen getuige van de scheiding van haar werkgevers, van de manier waarop hun kinderen opgroeien, van hoe hun hond elke dag de garage volschijt, van feestjes, tripjes, aardbevingen, gebroken ramen en het sociale oproer dat anno 1971 in de straten van Mexico City broedt. Ze belandt ook buiten de werkuren op een rollercoaster wanneer haar vriendje haar dumpt en zwanger achterlaat.
Een ontroerend, gelaagd en visueel verrukkelijk meesterwerk dat in Venetiu0026#xEB; terecht werd bekroond met de Gouden Leeuw.
Op die manier laat Cuarón, die ook het scenario schreef en voor het eerst zelf het magnifieke camerawerk verzorgde, het persoonlijke en het politieke, het subjectieve en het documentaire, het intieme en het monumentale, het vage en het heel erg concrete door elkaar schuiven. Het is alsof je door een familiealbum aan het bladeren bent dat strak is geredigeerd maar meer prijsgeeft dan je zou vermoeden. Alsof je binnengluurt bij een gezin dat dient als een seismologisch instrument dat de sluimerende klasse- en genderconflicten binnen de Mexicaanse maatschappij opmeet.
Brede, verbijsterende tableaus (dat uitje met de kinderen op het strand, die gewelddadige raid op een showroom voor designmeubelen) worden afgewisseld met aangrijpende en soms grappige huis-tuin-en-keukenrituelen, die door Cuarón vanaf een afstand en met trefzekere stroken van licht, ruimte en tijd tegen het cinemascoopbrede doek worden geborsteld. Bovendien zoomt hij ook nu meesterlijk in op randpersonages of details, om pas na een ommetje weer bij de hoofdplot te belanden. Het is een strategie die hij ook al bezigde in zijn zinnenprikkelende roadmovie Y tu mamá también (2002) en zijn dystopische sf-thriller Children of Men (2006), en die het meest alledaagse plots iets mysterieus en verhevens geeft.
Cuaru0026#xF3;n herinnert de kijker eraan dat herinneringen per definitie gekleurd zijn, ook al zijn ze in zwart-wit
De invloed van Yasujiro Ozu, de Japanse grootmeester van de superieure, sociaal bewogen soap is nooit veraf, met dit verschil dat Cuarón zijn vignetten niet ritmeert met tussenshots van fluitende treinen maar van overvliegende vliegtuigen. Bovendien voel je een vleugje Michelangelo Antonioni, niet alleen in het modernistische en objectiverende design, met zijn kristalheldere look en meer dan vijftig tinten grijs. Je voelt het vooral in het uitgekiende verteltempo en de manier waarop de in digitaal breedbeeld geschoten film het begrip ’tijd’ haast tastbaar maakt. Zo herinnert Cuarón de kijker eraan dat herinneringen per definitie gekleurd zijn, ook al zijn ze in zwart-wit.
Roma is een ontroerend, gelaagd en visueel verrukkelijk meesterwerk dat in Venetië terecht werd bekroond met de Gouden Leeuw, en dat u – al is het een Netflix Original – in België nu ook kunt ontdekken en bekijken op, en beleven en contempleren via het grote scherm.
Roma
Van regisseur Alfonso Cuarón met Yalitza Aparicio, Marina de Tavira en Fernando Grediaga
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier