Net als ‘Drive My Car’ legt ‘Wheel of Fortune and Fantasy’ liefde, lust, tijd en toeval onder de loep

Ryusuke ‘Drive My Car’ Hamaguchi doet alle romantische radertjes spinnen in zijn fraaie drieluik Wheel of Fortune and Fantasy.

De voorbije maanden prikte Ryusuke Hamaguchi zich stevig op de internationale filmkaart met Drive My Car, zijn wonderschone relaas over een acteur met een knoert van een midlifecrisis en een knalrode Saab. Maar de Japanse rasverteller komt niet zomaar uit het ijle niets aangewaaid. Ook voor zijn alom bejubelde, Oscarwinnende meesterwerk liet Hamaguchi zijn talent al opmerken met voorganger Wheel of Fortune and Fantasy. Die werd twee jaar geleden bekroond met de Zilveren Beer in Berlijn, bleef door corona daarna op het schap liggen, maar krijgt nu alsnog een bioscooprelease. En gelukkig maar.

Het is een triptiek dat qua reikwijdte en ambitie een stuk bescheidener is dan Hamaguchi’s bijna drie uur durende Drive My Car, maar het berijdt dezelfde thematische wegen op dezelfde delicate manier. Bovendien wordt er zo mogelijk nog meer in gekeuveld en gediscussieerd, alsof Hamaguchi zich voorgenomen heeft om zich in de slipstream van elegante, Europese praatfilmers als Éric Rohmer te banen.

In het eerste luik zie je hoe een fotomodel erachter komt dat haar vriendin haar ex aan de haak geslagen heeft, al heeft die laatste daar geen weet van. Deel twee focust op een jonge moeder die haar sensualiteit inzet om een prof literatuur in diskrediet te brengen nadat die haar vriendje buisde. Het derde kortverhaal toont hoe twee vrouwen, ex-minnaars van elkaar, naar een klasreünie gaan, maar elkaar tegen het lijf lopen in het treinstation. Of toch niet?

Net als in Drive My Car legt Hamaguchi liefde, lust, tijd en toeval onder de loep, maar elk meticuleus verteld en franjeloos gefilmd kortverhaal neemt een wonderlijke, of tenminste toch een verrassende bocht die de protagonisten tot catharsis prikkelt.

In de eerste episode blijkt het rancuneuze fotomodel plots de tijd te kunnen bevriezen, en gesprekken aldus een andere richting uit te sturen. In deel twee komt de verleidster tot inkeer wanneer haar prooi onverwachts tactvol en integer blijft. En in het laatste, met een vleugje scifi overgoten luik wagen twee vrouwen zich aan een rollenspel om hun pijn te verzachten.

Maar het meest wonderlijke aan deze feminiene triptiek? Dat blijft het feit dat Hamaguchi erin slaagt om de drie aparte verhalen, met telkens een streepje pianomuziek van Robert Schumann tussenin, tot een speels, slim en algeheel bevredigend geheel te smeden, terwijl de meeste omnibusfilms een samenraapsel van ideetjes en trouvailles blijven.

Bovendien heeft hij daar weinig hocuspocus voor nodig. Zijn mise-en-scène is sec en functioneel, en het montageritme rustig maar gedecideerd, met vooral dialogen in mediumshots. Het is alsof Hamaguchi, wiens nooit uitgebrachte Asako 1 & 2 (2018) ook dik de moeite loont, bewust kiest voor tunnelvisie in plaats van een panoramische blik. Het zorgt ervoor dat alle aandacht op de subtiel geschetste personages zelf komt te liggen, en bij uitbreiding op de angsten, twijfels en verlangens die hun innerlijke rad van fortuin doen spinnen.

Een kleine, maar fijn(zinnig)e meditatie over de morsige magie die schuilt in ieder mens.