Tyler, the Creator: Fijnzinniger & eerlijker

Het eerste woord dat valt, is uiteraard een lijzig ‘fuck’. Maar verder verbaast de cynische kwajongen Tyler, the Creator ietwat met zijn derde plaat Wolf: muzikaal fijnzinniger, inhoudelijk eerlijker.

Piano’s, strijkers, orgels en blazers. Texturen en melodieën. Geraffineerde bijdrages van Lætitia Sadier (ex-Stereolab), Pharrell en Erykah Badu. Verwacht van Wolf niet (overal) dezelfde perverse grimmigheid en misantropie die van Bastard (2009) en Goblin (2011) afdropen. Reken evenmin op een uitgebeend geluid zo hardcore dat het recht van de gebarsten straat is geschraapt, of van het gehavende smoelwerk van een van Tylers imaginaire slachtoffers.

Let wel, Tyler Okonma is nog altijd maar begin de twintig. De duivels die hem al jaren kwellen – depressies, zelfhaat, de dood van zijn grootmoeder en afwezigheid van zijn natuurlijke vader – heeft hij nog lang niet van zich af kunnen schudden. Inhoudelijk is Wolf dus nog altijd ‘darker than the closet that nigga Frankie was hiding in’ – een verwijzing naar de outing van compadre Frank Ocean, wiens nachtegalencroon op deze plaat overigens opnieuw van de partij is. Maar je merkt wel dat Tyler, de persoon zich begint los te maken van Tyler, het schoffie dat nihilisme en vuilbekkerij als een masker draagt.

In Awkward breit de Californiër een aandoenlijk vervolg aan de I need love-hartenkreet die She op Goblin al was. Colossus diept een nog veel luidere Tylermantra uit: die van ‘I’m not a fucking role model’. Want succes en idolatrie blijven aan dit jongmens vreten. Net als zijn weggelopen vader: ‘So you not being there fucking fire started my damn career’. Rap als therapie. Het is niet duidelijk of Okonma junior het als een zoveelste verwijt bedoelt, dan wel als blafferig bedankje.

Voor Wolf zat Tyler, the Creator zelf achter de knoppen, met de middelen die hij vroeger moest ontberen. Jammer dan ook dat hij enkele noodzakelijke keuzes weigerde te maken. Het rauwe Rusty en de horrornachtmerrie Trash Wang, de blijkbaar nog steeds onontbeerlijke ‘bitches’ en’ faggots’, het nietszeggende vulsel in de buik van de plaat: ze staan haaks op jazzy oases zoals Treehome95 (met Badu) en de openhartige afsluiter Lone. ‘I’m using these negatives to develop a portrait’, luidt het daarin.

Zoals gezegd: Tyler is nog jong, maar hij leert. Ooit komt de dag dat hij de jongensachtige stoerdoenerij loslaat, het schaamlapje dat voor zijn ware statement wappert laat vliegen. Het waait al behoorlijk op Wolf. Maar nog niet hard genoeg.

Kurt Blondeel