The Room Next Door is niet Pedro Almodóvars beste werk, maar blijft een verfijnde en tedere meditatie over afscheid nemen.
Ken Loach kreeg de Gouden Palm voor I, Daniel Blake en The Wind That Shakes the Barley. Roman Polański won een Oscar voor The Pianist en Martin Scorsese moest op een Academy Award wachten tot The Departed. Het gebeurt wel vaker dat grote regisseurs prijzen pakken voor werken die niet tot hun allerbeste behoren en dat geldt ook voor Pedro Almodóvar. Vorig jaar, op zijn 75e, kreeg de Madrileense maestro de Gouden Leeuw van Venetië – zijn eerste grote festivaltriomf – voor The Room Next Door. Maar ook al klopt er een groot hart in en is hij verfijnd gemaakt, de film is minder krachtig dan meesterwerken als Todo sobre mi madre, Hable con ella of Volver.
Zijn eerste Engelstalige langspeelfilm reflecteert over vriendschap en doodgaan. De terminaal zieke oorlogscorrespondente Martha (Tilda Swinton) roept de hulp in van schrijfster Ingrid (Julianne Moore), een vriendin van jaren geleden. Martha vraagt Ingrid om in ‘de nabije kamer’ te zijn wanneer ze met een op het dark web bestelde pil haar leven beëindigt. Wat volgt is een superieure soap over afscheid nemen en de herinneringen die in de kamer hangen tussen mensen die ooit close waren.
Visueel is de film vintage Almodóvar: er zijn de rijke kleuren, het luxueuze productiedesign – die modernistische villa! – en de opbouw van spanning door bijna dromerige sequenties. Toch is The Room Next Door – waarin echo’s van Ingmar Bergmans De grote stilte te horen zijn – een meer ingehouden werk. De subversieve humor en dramatische intensiteit die Almodóvars films zo vaak textuur geven, blijven op de achtergrond. Tenzij die flashback waarin Swinton een homoseksuele karmeliet ontmoet tijdens de Irak-oorlog écht als grap is bedoeld.
Ze worden vervangen door een zen-achtige rust die een toefje te stil lijkt voor de spanning die de thematiek triggert. De onderwerpen – euthanasie, het verstrijken van de tijd – worden met (te veel?) zorg behandeld waardoor de film niet altijd het juiste ritme vindt en blijft hangen in zijn gekunsteldheid. Sommige dialogen klinken alsof ze zijn geknipt uit een zelfhulpboek voor vereenzaamde bourgeoisvrouwen in de overgang.
Toch is er veel om te bewonderen. De cinematografie oogt exquis, de gekwelde score van Alberto Iglesias weeft zich elegant door het verhaal, en Swinton en Moore vormen een duo waarvan een verfijnde chemie uitgaat, al toont Swinton in de snotterscènes dat er geen grote soapactrice aan haar verloren ging. Dat alles resulteert in een film die niet schreeuwt maar fluistert, bij momenten subtiel ontroert en te allen tijde het gerijpte vakmanschap van Almodóvar illustreert.
Of dat voldoende is om te zeggen: ‘Geef die sombere spanjool een prijs – aquí y ahora!’ is voer voor discussie. Maar dat zijn elegie de moeite waard is, staat buiten kijf. Zeker in het dimmende licht van de onafwendbare dood.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
