The Rapture keert met zijn derde album terug naar het moederschip DFA, het label van James Murphy waarop ze tien jaar geleden de postpunkrevival ontketenden.
The Rapture ***
In The Grace Of Your Love
indiepop/dance
DFA
Toen indierock en elektronische beats zich begin jaren 2000 met elkaar verzoenden voor het dj-altaar, was het de koebel in House Of Jealous Lovers van The Rapture die definitief het begin van de postpunkrevival inluidde. Met dank aan producers James Murphy en Tim Goldsworthy van DFA, die hun ritmisch ontspoorde artrock stroomlijnden en ook het albumdebuut Echoes vullen met lowbudgetpercussie, discoarpeggio’s, acid house-invloeden en broeierige grootstadfunk. Plots bleek New York drukbevolkt met bands beïnvloed door Liquid Liquid, Gang Of Four, ESG en Public Image Limited en snauwde elke frontman met dezelfde gekwelde, op onbereikbare noten mikkende kopstem van The Rapture-zanger Luke Jenner.
Die tussen Johnny Rotten en Robert Smith geknelde klaagzang is meteen het eerste geluid op In The Grace Of Your Love, wanneer Jenner Sail Away inzet, de opener die zich ontplooit als een met stadiumdisco gevulde zeppelin. Drie en een halve minuut bewandelt The Rapture de slappe koord tussen ABBA en U2, tot de groep er twee minuten jazzy progrock aan breit – het is de meest bizarre binnenkomer sinds Showbizz Bart van De Laatste Show-trappen stuikte. Gelukkig is daar snel Miss You, synthpop op een tribaal glamrockdrafje die vooral in het refrein dezelfde wulpse bokkensprongen maakt als bij hun stadsgenoten Yeasayer.
Neen, The Rapture is niet van plan om het u op hun derde worp makkelijk te maken: Come Back To Me steunt op een sample Congolese rumba, tot die halverwege wordt opgeslokt door een Depeche Mode-achtige technodreun – en het werkt nog ook! De titeltrack is Illusion van Imagination (ken uw discoklassiekers!) herwerkt tot digigospel, en tijdens Rollercoaster ontspint zich een complex, maar doenbaar triootje tussen Guns N’ Roses, Bowie en Talking Heads.
Met In The Grace Of Your Love keert The Rapture terug naar het moederschip DFA, het huis van vertrouwen van wie de groep scheidde voor een weinig bevredigend avontuur met Universal. Vreemd om te horen hoe het, bevrijd van de major label-ketens, met Children toch in de val van generische synthrock à la The Killers trapt. Diagonaal daar tegenover staat de sterke single How Deep Is Your Love, een door tamboerijn en freewheelende saxofoon opgezweepte, hete stoot pianohouse met opnieuw een flinke lepel gospel door gedraaid. De grootste verrassing houden de jongens voor het eind, wanneer ze met It Takes Time To Be A Man de rhythm ‘n’ blues-kant opgaan met een pianoriedel als die van Erykah Badu’s Bag Lady en de thermostaat op David Crosby.
Een aparte afsluiter voor een apart album. En nergens een koebel te bespeuren.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier