Een dubbele portie Ezra Miller, flauwigheden en metanostalgie moeten van The Flash een publiekstrekker maken. Dat lukt maar half.
The Flash, niet de populairste superheld, wordt vertolkt door Ezra Miller, niet de populairste acteur sinds een resem arrestaties en nare incidenten, en maakt deel uit van het DC Extended Universe, niet het populairste cinematic universe. Tot nog toe moest The Flash met weinig succes in de onfortuinlijke Justice League-films voor een komische noot zorgen terwijl Batman, Superman, Wonder Woman en Aquaman mochten bakkeleien of de wereld redden. Zijn superkracht is dat hij heel hard kan rennen, in het gewone leven is hij een jonge forensische wetenschapper die graag wil bewijzen dat zijn vader onschuldig in de cel zit voor de moord op zijn moeder.
Na jaren gepalaver draait voor het eerst een film rond deze ietwat suffe superheld. The Flash is plezanter dan je op basis van de voorgeschiedenis verwacht, dankzij enkele zotte, van veel behaagzucht getuigende ideeën. Maar niet plezant genoeg om er een hype van te maken, zoals sommigen proberen.
In het openingskwartier moet Ezra Miller krampachtig de komische toer op gaan en de steken oprapen die Batman (Ben Affleck) laat vallen. Zoals voorkomen dat een door een instortende kraamkliniek veroorzaakte babyshower slecht afloopt. De cgi is niet om aan te zien, een probleem dat nog een paar keer de kop opsteekt.
Het hoofdverhaal begint pas wanneer The Flash ontdekt dat hij snel genoeg kan rennen om terug in de tijd te reizen. Hij misbruikt die gave om de moord op zijn moeder te voorkomen maar verdraait zo de geschiedenis en brengt ongewild het hele multiversum in gevaar. Hij belandt in de verkeerde tijd en probeert samen met zijn jongere zelf – twee meesmuilende Ezra Millers voor de prijs van een – de boel weer recht te trekken.
Regisseur Andy Muschietti mag na het succes van horrorfilms Mama en It met de grote machinerie spelen. Hij lijkt nauwelijks geïnteresseerd in het – toegegeven: nogal onbeduidende – verhaal noch in het tijdreiskluwen. Qua uitleg moet je het stellen met een spaghetti-analogie en wat grappige verwijzingen naar Back to the Future.
Muschietti meent vooral te kunnen scoren met lol en tonnen metanostalgie naar de voorgangers van de huidige superhelden. Zo wordt die dubbele portie The Flash van het scherm gespeeld door Michael Keaton die 34 jaar na de Batman van Tim Burton het vleermuizenpak weer aantrekt. Het blijft niet bij een comeback: er wordt aandoenlijk veel DC-superheldengeschiedenis bij gesleurd in de hoop de fans te plezieren. Spoed je naar de bioscoop als je de spoilers voor wilt zijn.
