Savages: Forse postpunk

Wees niet bang voor de hype, het nieuwbakken kwartet Savages doet een kille maar forse, door brutale postpunk en energieke new wave aangewakkerde wind waaien door het Britse gitaarlandschap.

Silence Yourself *** SavagesPostpunk/New wave

Sommige bands komen het best tot hun recht in contrastrijk zwart-wit. Joy Division en Ramones, om er twee te noemen. Onlosmakelijk verbonden met de grove, monochrome korrel. Consequent en primitief: wie comfortabel in zwart-wit baadt, hoeft niet te spreken om het een en ander te vertellen.

Toen de eerste livebeelden van Savages online verschenen – de song City’s Full, begin vorig jaar gefilmd tijdens een van hun eerste optredens, en op YouTube gepost nog voor het viertal de binnenkant van een studio had gezien – waren die in zwart en wit geschoten. Geen toeval. Haast elk beeld dat het internet siert van de band uit Londen ontbreekt het aan kleur. En zo klinken ze ook: brutaal, minimalistisch, gespeend van alle frivoliteit.

Savages begon als een simpel concept in het hoofd van gitarist Gemma Thompson: snelle, luide en groezelige muziek spelen. Een groepsnaam had Thompson al, toen ze met zangeres Jehnny Beth haar ideale sparringpartner vond. In interviews somt die, in één adem met auteurs als Céline en Bukowski, als invloeden onder meer Black Sabbath, The Birthday Party en Wire op.

Het zijn smaakmakende blogs als The Quietus, The Line of Best Fit en The Stool Pigeon die in het voorjaar van 2012 Savages hun eerste platform geven. Dat laatste publiceert in juni van dat jaar zelfs al een chronologie van hun steile opmars. De groep bestaat op dat moment iets meer dan zes maanden.

Engeland blijft blijkbaar stevig op zijn honger wat betreft gitaarbands. Het door NME voorgetrokken Palma Violets bijvoorbeeld, lijkt de hype niet waar te maken, en dan komt een vrouwelijk, lekker luidruchtig postpunkcombo als geroepen. Wilde wijven, met Thompson die naast jachtige riffs en kettingzaagimitaties ook sinistere feedbacksculpturen uit haar gitaar perst, een hypnotiserende ritmetandem (Ayse Hassan, bas, en Fay Milton, drums) die perfect laveert tussen strak en schwung, en Beth die haar hardgekookte teksten afwisselend venijnig sist, joelt en jankt; Siouxsie Sioux en John Lydon achterna.

Nieuw? Wereldschokkend? Neen, maar de intensiteit maakt veel goed. Laat die hype maar waaien, wij horen een jonge, spannende groep die – tegenwoordig effectief een zeldzaamheid in de UK – even hard bijt als ze blaft. En zwart-wit staat hen beeldig.

Jonas Boel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content