Recensie ‘Yeezus’ van Kanye West

Kaler en confronterender dan zijn voorganger, dat wel, maar Yeezus is noch de gigantische ommezwaai noch het ultieme meesterwerk waarin Kanye West, en de Amerikaanse media, u wil doen geloven.

Kanye West *** Yeezus hiphop

Def Jam

Laat het klaar en duidelijk zijn: Yeezus is niet het album waarop Kanye West zichzelf heruitvindt. No sir, de man blijft gewoon een megalomane, op zichzelf gefocuste, verbale exhibitionist die zich het elan van wereldverbeteraar, orakel of zonnekoning aanmeet. ‘The only rapper compared to Michael’, stoeft hij ergens. Jordan, niet Jackson, maar toch. Ook een goeie: ‘I’d rather be a dick than a swallower.’ Liever een lul dan een slikker, uiteraard, want heersen op je knieën is moeilijk. Liever een vervelend ventje dan een voetveeg. Wedden dat George W. Bush iets dergelijks gezegd zou hebben over zichzelf? Zomaar een bijgedachte.

Ook muzikaal is dit niet de beloofde U-turn, al penetreert West op Yeezus wel bepaalde, eerder verkende paden dieper dan ooit, en het is zijn minst commerciële, meest grimmige album tot nu toe. Het openingssalvo dwingt de luisteraar meteen in de touwen, met de bijtende acid house van On Sight en de woeste glamrockstamper Black Skinhead – beeldt u zich bij die laatste Gary Glitter in, gemolesteerd door Trent Reznor. De klauwende synthesizers en brute beats komen rechtstreeks uit de koker van Daft Punk, zes jaar nadat West het Franse duo samplede op Stronger.

Ook in de industriële, door oerschreeuwen verscheurde egotrip I Am a God rapt Kanye met de tanden bloot, en New Slaves is een tirade tegen racisme en de consumptiemaatschappij, zonder beats, met enkele monotone synths die afwisselend prikken en mokeren. In de laatste anderhalve minuut duikt Frank Ocean op, croonend over een sample Hongaarse progrock. Als Kanye op My Beautiful Dark Twisted Fantasy ons als een manische gids door een denkbeeldige, exuberant aangeklede hiphoptempel rondleidde, moet dit de kale kerker van zijn ziel zijn.

Tijdens I’m in It laat hij zijn innerlijke, misogyne demonen van de ketting, wat resulteert in gore praat als ‘I was lost / Eating Asian pussy / All I need was sweet and sour sauce’ en ‘put my fist in her, like a civil rights sign’. De griezelbeats zijn van Tri Angle-associé Evian Christ, en Justin Vernon van Bon Iver speelt het zoetgevooisde engeltje versus de duivelse dancehallsamples.

Het einde van de plaat is – met uitzondering van het door Daft Punk getweakte Send It Up – minder dwingend dan het begin, vooral omdat Kanye terugvalt op vertrouwde tics (auto-tune, een Nina Simone-sample) en trucs. Zonden, Yeezus is er niet vrij van.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content