Met zijn tweede album bevestigt Stromae zijn status als Jacques Brel van de 21e eeuw. Melancholisch en toch opbeurend: Stromae houdt de lastige combinatie dertien nummers vol.
De angst zat er bij Paul ‘Stromae’ Van Haver goed in: als hij maar geen onehitwonder zou worden. Het internationale succes van hitsingle Alors on danse – te horen van de stranden van Barcelona tot in de winkelcentra van Bangkok – bleek in dat opzicht een vergiftigd geschenk. Maar al met zijn debuutalbum Cheese bewees Stromae meer te zijn dan dat. Raak geformuleerde observaties op een klanktapijt van aanstekelijke popbeats: de 28-jarige Brusselaar met Rwandese roots vond snel zijn eigen vakje in de Belgische muziekarchieven.
Drie jaar na dat debuut bouwt Stromae op dezelfde fundamenten voort. De zang werd nog meer op de voorgrond getrokken, de teksten zijn persoonlijker dan ooit. De breuk met zijn geliefde Tatiana Silva (ex-Miss België) heeft stevig ingehakt op Paul Van Haver… en daar doet alter ego Stromae zijn voordeel mee. Terwijl hij op Cheese muzikaal iets te vaak voor de veilige oplossingen koos, durft Stromae op opvolger Racine carrée exotische uitstapjes in te plannen.
Passeren onder meer de revue: trap (Humain à l’eau reikt zowaar naar de Major Lazer-fans), latino (Ave Cesaria glijdt achteloos van een tango in een rumba), swingjazz (in Tous les mêmes horen we blazers die de jaren veertig overleefden), Afrikaanse gezangen (Moules frites) en Italo-disco (Merci had op de laatste van Chromatics kunnen staan). Meestal heet zoiets overdaad, maar Stromae komt ermee weg, omdat je al na één luisterbeurt doorhebt dat het stuk voor stuk potentiële singles zijn. Uit het triumviraat Carmen, Ta fête of Ave Cesaria wordt straks zeker nog een dikke hit geloot. Formidable en Papaoutai zijn dat al.
Voor een platenfirma moet een artiest als Stromae een godsgeschenk zijn. Er steken nochtans genoeg zware onderwerpen in het album – liefdesverdriet, mislukt vaderschap, racisme – om zelfs de Homo Turisticus in een depressie te storten. Gelukkig zorgt Stromae geregeld voor ademruimte met een kwinkslag of een leuke woordspeling.
Trouwens, ligt het aan ons of klinkt Formidable op de plaat echt melancholischer dan op de radio? Het kan de productie zijn waarin de strijkers net iets prominenter lijken, maar het heeft evenzeer te maken met de algemene feel van de plaat. Diep triest en toch opbeurend. Stromae mag zich met recht en reden de Jacques Brel van de 21e eeuw noemen.
Matthias Stockmans
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier