‘R.M.N.’ is een humeurige beer van een film die nog lang na het rollen van de credits klauwt

4 / 5
© National
4 / 5

Film - R.M.N.

Regisseur - Cristian Mungiu

Cast - Marin Grigore, Judith State, Mark Blenyesi

Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Cristian Mungiu meet de koorts van Europa op met R.M.N., een sluwe slowburner over neoliberalisme, xenofobie en andere wilde beesten.

Is R.M.N. een familiaal drama over een man op de rand? Een kroniek over een hele gemeenschap in crisis? Of een suspenserijke allegorie over xenofobie, globalisering en andere spoken die tot in het troebele hart van Fort Europa kunnen worden gespot? De Roemeense filmauteur Cristian Mungiu, die van morele thrillers in naturalistische stijl zijn specialiteit heeft gemaakt, laat alle interpretaties open. Met langzaam absorberende gevolgen.

Draaiden zijn vorige, in Cannes bekroonde prijsbeesten – 4 Months, 3 weeks and 2 Days (2007), Beyond the Hills (2012) en Bacalaureat (2016) – om de dilemma’s waarmee een specifiek personage door een specifieke gebeurtenis wordt geconfronteerd, dan is R.M.N. vager en complexer, maar zeker zo spannend en beklemmend.

Centraal in deze sociaal-realistische koortsdroom staat een dorp in Transsylvanië dat bevolkt wordt door Roemenen en vooral Hongaren. Etnische spanningen zijn er niet nieuw, maar wanneer de lokale, industriële bakkerij, die om Europese subsidies en lageloonarbeid verlegen zit, migranten uit Sri Lanka aansleept, laaien de gemoederen op.

Een radiografisch precieze doorlichting van een Europa in chronische staat van crisis.

De gescheiden Matthias, die een akkefietje heeft gehad in een Duits slachthuis, bekijkt het met stoïcijnse blik. Hij heeft andere katten te geselen. Of beter: andere beren. Die werden door zijn bange zoontje in de nabijgelegen bossen gespot, al is het niet duidelijk of de knul wel de waarheid spreekt. Niet voor Matthias, en al helemaal niet voor de kijker.

Mungiu laat de plotlijnen leep door elkaar lopen, met als rode draad: een knagend gevoel van onbehagen en disruptie. De clash tussen de klassen, tussen Oost en West, tussen familie en nieuwkomers… Het wordt allemaal besproken, met als culminatiepunt – en showstopper – een fel, in één enkele take van 17 minuten opgenomen debat in het dorpshuis.

Bovendien doet Mungiu, die zijn inspiratie bij een waargebeurd en gelijkaardig incident haalde, dat zonder lesjes op te lepelen, wat zeldzaam is. Hij laat alle partijen aan het woord en zapt van kleine, individuele fricties naar socio-economische macro-analyses zonder dat je dat noodzakelijkerwijs doorhebt, met empathie voor alles en iedereen.

Het is een caleidoscoop aan ideeën en sentimenten waarvan je weet – én voelt – dat je nog eerder beren zult zien dan afgelijnde conclusies. Maar dat zit de esthetiek nooit in de weg. Mungiu giet ook nu alles in uitgekiende breedbeeldcomposities die niet alleen de Transsylvanische landschappen iets sinisters geven, maar zelfs de interieurs benepen doen aanvoelen.

Bovendien kan hij als steeds bogen op een prima, met naturel acterende cast. Machokop Marin Grigore loopt in het midden als moreel vastgelopen kompas Matthias. Judith State speelt diens minnares Csilla, die de bakkerij runt en misschien nog de meeste menselijkheid door haar aderen heeft stromen.

Een radiografisch precieze doorlichting van een Europa in chronische staat van crisis, én een humeurige beer van een film die nog lang na het rollen van de credits klauwt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content