‘Present Tense’ van Wild Beasts: Tweedracht maakt macht

Het Britse combo Wild Beasts triomfeert met zijn vierde worp Present Tense, een popplaat met hersens en ballen die verdeelt en heerst.

Wild Beasts: ‘Present Tense’ ****
Indiepop – Domino

Geen r&b-vamp of soulcasanova die de voorbije zes jaar de lust in meer gevleugelde woorden heeft bezongen dan Hayden Thorpe van Wild Beasts. Van flirterig speels – ‘new squeeze, take off your chemise, and I’ll do as I please’, uit Plaything – tot ronduit confronterend: ‘They dragged me by my ankles through the street / they passed me round them like a piece of meat / his hairy hands, his falling fists / his dancing cock down by his knees’, uit Two Dancers. Dat leest u goed, ‘zijn dansende lul’.

Sinds de Mercury Prize-jury in 2009 hun tweede album Two Dancers met een nominatie decoreerde, maken Wild Beasts met steeds meer aandrang aanspraak op een fikse alinea in het hoofdstuk ‘flamboyant, geletterd en seksueel ambigu’ van de Britse popgeschiedenis, daar waar David Bowie ten tijde van Ziggy Stardust, The Smiths en Suede zich ophouden. Hoe anders een artpopgroep catalogeren die ooit debuteerde met een single die de titel Brave Bulging Buoyant Clairvoyants draagt en de zinsnede ‘swig the bottle, slap the face of Aristotle’ bevat? Was Stephen Fry popcriticus in bijberoep, hij verslikte zich in zijn loftrompet.

Muzikaal situeert het kwartet zich dan weer in de gesofisticeerde niche van lieden als The Blue Nile en Talk Talk, vooral sinds ze hun theatrale driften hebben getemperd met geraffineerde synthesizertexturen, op het uitstekende Smother (2011).

Op Present Tense duwen Wild Beasts – met een zetje van Eno-protegé Leo Abrahams – de keyboards nog meer naar voren, maar spek voor ieders bek bieden doen ze niet. Vooral de androgyne stem van Thorpe is en blijft een tweedracht zaaiend instrument, een contratenor die van kwetsbare falsethoogtes naar perverse dieptes duikt en terug. Omhelzen of afstoten, het een of het ander. Verwijfd? Jazeker, vooral als u de mening van Poetin en co. bent toegedaan, maar watjes zijn Wild Beasts hoegenaamd niet. ‘Don’t confuse me with someone who gives a fuck / In your mother tongue, what’s the verb for ‘you suck’?‘ provoceert Thorpe meteen al in de opener Wanderlust, een als synthpopsong vermomde oorveeg. Klets.

Neem de handschoen op en u hoort een gelaagde, sensuele, intelligente, poëtische popgroep met ballen die elf songs lang in een grote boog om neutraal terrein heen loopt. Wild Beasts zullen, godzijdank, nooit arena’s vullen, maar zijn waarschijnlijk de beste groep die Engeland momenteel rijk is.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content