Andrea Arnolds Bird is een vreemde vogel van een sociaal sprookje. Maar er zit een levendig fladderende ziel in.
In Fish Tank (2009) ving Andrea Arnold het rauwe verlangen van een tiener op drift. In Wuthering Heights (2011) sleurde ze de romantiek van Emily Brontë door de modder van de Yorkshire moors. In American Honey (2016) schoot ze een extatische roadtrip vol jeugdig hedonisme. En zelfs in de woordeloze documentaire Cow (2022) gaf ze een koe meer persoonlijkheid dan de gemiddelde mens. Nu is er Bird, een sociaal sprookje dat opnieuw onmiskenbaar Arnolds kwaliteitsstempel draagt, ook al is het misschien haar minste, en zeker haar minst toonvaste werk tot nu toe.
Het verhaal – gegrist uit jeugdherinneringen en dromen – speelt zich af in een achterbuurt van Kent, waar zelfs de zon zich afvraagt wat ze in dat gore gat te zoeken heeft. Bailey, een twaalfjarig meisje met een blik die je hart in stukken rijt, probeert te navigeren tussen haar drugsdealende pa Bug (Barry Keoghan, als eeuwige puber met insectentattoos) en haar afwezige moeder die gevangen zit in een gewelddadige relatie. Het is een leven vol geweld, feestjes, opstootjes en tropische padden die hallucinant slijm afleveren. Tot plots Bird (Franz Rogowski) verschijnt, een mysterieuze figuur – deels zwerver, deels magisch creatuur – die op zoek is naar zijn ouders die ooit in de buurt zouden hebben gewoond.
De komst van Bird – een vreemde vogel in meerdere betekenissen – injecteert Arnolds sociaal-realistische universum met een scheut fantasy, iets waar de Britse rasregisseuse zich nooit eerder aan waagde. Het resultaat is grillig, onvoorspelbaar en naar het einde toe ronduit bizar, maar laat dat nu net zijn wat Bird zijn rusteloos fladderende ziel geeft. Arnold flirt met opzichtige symboliek – Rogowski die naakt op een dak verschijnt heeft iets van een gevallen engel – maar blijft vooral trouw aan haar grootste talent: het vastleggen van jeugdige lust for life in een onvolwassen wereld die alles doet om dat vlammetje te doven. Bovendien blijkt Bailey, gespeeld door de ontwapenende nieuwkomer Nykiya Adams, vintage Arnold: koppig, kwetsbaar en onverzettelijk tegelijk.
Visueel doet de film alles wat je verwacht van een samenwerking tussen Arnold en huiscinematograaf Robbie Ryan: het spontane camerawerk danst op het ritme van de personages. Of op de tonen van Blur en Coldplay in karaokeversie. De beelden zijn rauw en poëtisch tegelijk, gevangen in een grauw kleurenpallet dat soms toch iets glanzends krijgt. Alsof er tussen de kraakpanden en de kustlijn van Kent toch voldoende schoonheid te vinden is, als je maar goed genoeg kijkt.
Is Bird perfect? Zeker niet. De balans tussen het grimmige realisme en de sprookjesachtige elementen wankelt en de plot blijft een patchwork van losse ideetjes en geïmproviseerde dialogen. Maar zelfs wanneer Arnold struikelt, valt ze gracieus, én met overgave. Bovendien weigert ze de goedkope, miserabilistische kaart te trekken, ook al bevat Bird meer marginale tragiek dan een West-Vlaams familiefeest tijdens het dessertbuffet. ‘Je kunt het leven niet controleren’, zegt Bird ergens in deze film, waarvan elk shot – ondanks alles – gedrenkt lijkt in een gloed van hoop. En dat is precies wat Arnold doet: het leven laten gebeuren, ongefilterd en ongepolijst.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
