Nieuwe Bat for Lashes klinkt te bombastisch

De hoes doet anders vermoeden, maar de nieuwe plaat ‘The Haunted Man’ is niet de uitgeklede Bat for Lashes waar we op gehoopt hadden.

Niet dat we Natasha Khan een trendsletje zouden noemen, maar in al haar eigenzinnigheid heeft de Britse schone wel een neus voor wat er leeft in de popmuziek. Vijf jaar geleden bracht ze haar met klavecimbels doorspekte popdebuut Fur and Gold uit in de nasleep van het Joanna Newsom-offensief; twee jaar later was ze met de uitbundige, opliftende synthpop van Two Suns net op tijd om haar karretje achter dat van Florence & The Machine en Marina & The Diamonds te hangen. Met succes overigens: single Daniel loodste Khan de mainstream in. Deze derdeling moet de plaat van de grote doorbraak worden.

Echt verrassend kon je het dan ook niet noemen dat de blogwereld afgelopen zomer wild ging op de vooruitgeschoven single Laura: de uitgepuurde piano-met-stemformule paste perfect binnen de reeks indieballads die dezer dagen over de radiogolven heersen – zie ook: Jessie Wares Wildest Moments en Llana Del Reys Video Games. Vooral die laatste vergelijking is geen toeval: Khan pende het nummer neer met ene Justin Parker, de man die ook voor Video Games verantwoordelijk was. Een neus voor wat er leeft: we schreven het al.

Niet dat wij dat erg vinden, want net zoals bij singles What’s a Girl to Do? en Daniel van de vorige twee platen leverde dat ook nu uitstekende indiepop op – mocht ons lief Laura heten, we kenden onze openingsdans. Plus: enig minimalisme staat Bat for Lashes. Na het uitzinnige kosmische avontuur dat Two Suns was – inclusief kleurige haarbanden, Pocahontasoutfits en warrige alter ego’s – kwam de naaktheid van Laura als een verademing. En dan hadden we de hoes van de plaat nog niet eens gezien.

Alleen: The Haunted Man is niet de uitgepuurde Bat for Lashes die we gehoopt hadden. Al van bij opener Lilies, waarin Khan tegen een symfonische achtergrond ‘Thank God I’m alive’ keelt, is duidelijk dat ze haar voorliefde voor theatraliteit en melodrama niet heeft teruggeschroefd. Integendeel.

Nu hoeft dat geen bezwaar te zijn, alleen lijkt de bombast het op The Haunted Man van de songs te hebben gehaald. Mannenkoren, donkere electrobeats, koperblazers: Khan wil te veel. Het schone volk waarmee ze zich voor de plaat omringd heeft – u hoort de hand van Portisheads Adrian Utley in Horses of the Sun en die van Beck op Marilyn – kan daar niets aan veranderen.

Haar hevig aan Björk en Kate Bush schatplichtige electropop is goed gemaakt, netjes geproducet en doorspekt met de juiste sonische verrassinkjes en vocale versierinkjes, maar het ontlokt ons – net als bij haar collega’s Florence en Marina overigens – niets meer dan een lauwe ‘meh’: we voelen er niks bij.

Het mag duidelijk zijn: The Haunted Man is niet de fantastische plaat die Bat for Lashes in zich heeft. Schone hoes wel. (GZ)