Nieuw album ‘This Marauder’s Midnight’ van Gabriel Rios: Uitgepuurd en gracieus

Gabriel Rios © gf

Nagenoeg een jaar geleden schreef Gabriel Rios de buitenwacht een brief. Over een plaat die hij op zijn voorwaarden – zoetjesaan – zou lossen. Vandaag ligt eindelijk het complete This Marauder’s Midnight op tafel te blinken.

Gabriel Rios

This Marauder’s Midnight

kamerpop / Sony

Eerst het geheugen een zetje geven. Rios was tijdens een retraite in Chinatown, New York op jacht getogen naar zijn identiteit als zanger en songschrijver. Zijn bevindingen hadden tot een handvol nieuwe songs geleid, die hij daarop maandelijks, één voor één, via de geijkte digitale kanalen loste. Sommige liedjes waren kant en klaar de Atlantische Oceaan mee overgestoken, anderen vijlde Rios verder bij in de loop van de theatertournee die hij bij zijn terugkeer in België ondernam. Begeleidden hem zowel in de studio als op de planken: het Nederlandse, klassiek geschoolde koppel Ruben Samama (staande bas) en Amber Docters van Leeuwen (cello).

De inbreng van dat duo katapulteerde Gabriel Rios voor de zoveelste keer in een andere artistieke baan: vaarwel latin on the rocks van eerste plaat Ghostboy (2004), geen wereldreis meer zoals Angelhead (2007) er een was, en percussie en (jazz)piano hadden op The Dangerous Return (2010) al hun kans gekregen. This Marauder’s Midnight is tot de rand gevuld met uitgepuurde, gracieuze, de verwondering kietelende songs, die de maker zelf vorig jaar in Knack Focus met de term slowfood bedacht. Een troebele term, net als de plaattitel (‘marauder’ betekent stroper), maar dat was vermoedelijk de bedoeling: ‘Make it plain for all to see / I guess I just don’t think that way / Such ways are not for me.’

Twaalf songs lang toont de Gentse Puerto Ricaan aan dat soberheid op passionele wijze de lakens kan delen met nu eens elegische, dan weer speelse, af en toe op extra blazers gestoelde arrangementen. Klemvast aan het roer van al die vloeiende manoeuvres tussen folk, kamermuziek en ‘Amerikaanse, pre-bluesachtige vibes’ (opnieuw, zijn woorden) zit Gabriel Rios zelf. Angeliek en gedreven zingend, een stem een kapitein waardig.

Het grootse City Song, het zelfbespiegelende Burning Son (‘I always knew I’d start a war’), het beeldrijke Madstone (over een duel met de duivel dat op remise eindigt), het empathische Police Sounds (leer hoe een hart een wapen kan zijn) of het geheel gerechtigde, over hemelse inspiratie verhalende Gold: haast overal ontwaar je een woelige zoektocht naar wat waarachtig is en wat niet. En hoe dat pad vaak dwars door scha en schande loopt.

‘I was not looking for the answer/ I was trying to break free.’ Van uw en mijn verwachtingen, denkelijk. This Marauder’s Midnight is een nieuw begin, een vierde debuut. Ja, van die Gabriel Rios zullen we nog horen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content