More Life van Drake is eerder more van hetzelfde (en onze vier andere albums van de week)
Drakes (nieuwe) plaat blijft hangen en betreedt opnieuw het slappe koord tussen fun en kant-en-klare hits. Gelukkig is The Navigator van Hurray for the Riff Raff net gearriveerd: nu al een van de muzikale hoogtepunten van 2017. Verder deze week: Wire, Bob Dylan en Goldfrapp.
Drake – More Life (**)
Noem het geen album, en zelfs geen mixtape. Nee, de nieuwe van Drake heet een ‘playlist’ te zijn. Zoals u onlangs in dit blad kon lezen, is Aubrey Drake Graham een clevere jongen, vooral wat internet en virale toestanden betreft. Ter herinnering: niemand heeft meer streams op zijn naam staan dan deze meneer. Dus moeten we More Life een playlist noemen, maar zoals een Brits toneelschrijver ooit bedacht: what’s in a name? Want net zoals Drakes vorige releases is dit een flinke luisterkluif: 22 tracks, goed voor één uur en twintig minuten. Net zoals op zijn vorige releases is het een net evenwicht tussen de fun en de kant-en-klare hits. Net zoals op zijn vorige … u snapt hem. More Life is more van hetzelfde. Drake gooit zijn liefdesleven op straat: ‘I drunk text J-Lo/ Old number so it bounce back’, gaat het al meteen tijdens opener Free Smoke, de metaliefdesdriehoek Teenage Fever sjokt zelfs voorbij over een sample van La Lopez, terwijl hij zich tot Rihanna richt. Drake doet een dansje: Passionfruit en Get It Together (gezongen door de jonge Britse souldiva Jorja Smith) zijn vlotte clubtracks die we nog veel zullen horen. Drake leent bij de Jamaicanen: de Caribisch getinte draaikonten Madima Riddim en Blem – ‘I blem for real’ is patois voor ‘ik ben stoned en smijt mijn hart op tafel, en rijmt op ‘I might just say how I feel’. Drake durft te zeggen hoe hij zich voelt, keer op fucking keer. ‘Only child that’s taking care of his mother/ As health worsens and bills double/ That’s not respectable all of a sudden?’, klinkt het over een kenmerkende minimale groove van trouwe trawant Noah ’40’ Shebib. In zijn geheel mag More Life dan minder claustrofobisch en somber en ook gevarieerder zijn dan voorganger Views, Drake kan het zeuren niet laten. ‘Winning is problematic/ People like you more when you workin’ towards somethin’/ Not when you have it’, uit Lose You, met de vetste beat op de plaa… excuseer, playlist, klinkt lullig uit de mond van de grootste popster ter wereld. Een popster die vervolgens pocht, in Gyalchester, dat hij gerust kan leven van de verkoop van zijn persoonlijke whiskymerk, Virginia Black. De grootste lulkoek komt op het conto van – hoe kan het anders? – Kanye West, tijdens het melodramatische Glow: ‘Used to work the fries/ Now we supersiiiiize.’ Privilegekids Kanye en Drake in een schort aan de frietoven: sorry, ik koop het niet.
DOWNLOADTIP: Lose You
Hurray for the Riff Raff – The Navigator (****)
De tien jaar oude groep is het vehikel van zangeres Alynda Segarra, een New Yorkse van Puerto Ricaanse afkomst die op haar zeventiende, nadat ze op goederentreinen was meegesprongen, in New Orleans belandde. Tegen die kleurrijke achtergrond zet ze met The Navigator een geïdealiseerde versie van zichzelf neer: een jonge vrouw ‘raised in the streets‘ die pas via omwegen – in Segarra’s geval: punk, folkblues en americana – de waarde van haar wortels ontdekt.
Niet dat Segarra hier gemakshalve een blik wulpse Caribische latin opentrekt. Integendeel: de plaat ontvouwt zich als een subtiele synthese van alles wat ze op haar vorige platen liet horen én de stijlen waartegen ze zich vroeger afzette, wegens te typisch: Afro-Cubaanse ritmes, maar net zo goed de doowop die ze leerde kennen toen ze opgroeide bij haar tante in de Bronx.
Zoals het een plaat betaamt die over individuele vervolmaking gaat, versmelt Segarra al die verschillende invalshoeken moeiteloos in stuk voor stuk geïnspireerde en toegankelijke songs. Toch zou The Navigator niet zo’n uitmuntend en bevlogen klankspel zijn geworden als de zangeres het persoonlijke niet zo wezenlijk met het politieke had verstrengeld.
Want ook zij worstelde jarenlang – indirect – met de schaamte die de inwijkeling verlamt: het geboorteland is verraden door het achter te laten, en in de nieuwe wereld wacht hoogstens een tweederangsrol. Niet alleen werpt zij dat juk nu van haar schouders, ze stelt zich ook de altruïstische vraag: ‘Where will all my people go?‘ The Navigator biedt alvast een antwoord.
Nóg breder gaat Segarra door de machten aan de kaak te stellen die muren op landsgrenzen bouwen of steden demografisch ordenen. Nee, aan engagement of passie geen gebrek, maar opruiend is dit Hurray for the Riff Raff ‘nieuwe stijl’ nergens. Segarra spiegelt in de eerste plaats trots en geloof in eigen kunnen voor, op waardige en fijnzinnige wijze. Zelfs de aanmaning ‘Do your best, fuck the rest, be something’ drapeert ze over een song (Pa’lante, kort voor ‘voorwaarts’) die meer pianosuite is dan punkrockprotest.
Hurray for the Riff Raff staat op 28 maart in de Botanique. Misschien bent u verhinderd, maar voor het negeren van deze plaat bestaat géén excuus.
DOWNLOADTIPS: Hungry Ghost / Rican Beach / The Navigator
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wire – Silver/Lead (***)
Dit jaar zal het veertig herfsten geleden zijn dat Wire zijn debuut Pink Flag uitbracht, een werk dat, als het al geen levens heeft veranderd, er toch veel in een aangenamer plooi heeft gelegd. Deze zevende arbeidsvrucht sinds de reünie in 1999 zal niet met die eer gaan lopen. Na een bruisend openingssalvo – het zwartgeblakerde Playing Harp for the Fishes, het jachtige Short Elevated Period en de typische sequencerpostpunk van Diamonds in Cups – slinkt het debiet snel, om bij An Alibi en Sonic Lens zelfs tot stilstaand water te worden herleid. In Forever & A Day legt bassist-zanger Graham Lewis zijn – nou moe – romantische kant nog wel bloot (‘Oooh darling, I want you to stay’), en ook drummer-metronoom Robert Grey verrast in Sleep on the Wing met een swingende ingeving, maar Wire flirt met een onvoldoende.
DOWNLOADTIP: Sleep on the Wing
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Bob Dylan – Triplicate (***)
Men kan Bob Dylan in de winter van zijn carrière moeilijk de behoefte aanwrijven wat langer bij de haardstede te verwijlen, of welke bron het ook is die zijn oude knoken dezer dagen behaaglijke warmte verschaft. Sinds Shadows in the Night (2015) en Fallen Angels (2016) weten we dat die vuurgloed veel gemeenschappelijk heeft met The Great American Songbook, en dus gooit de kranige bard daar nu andermaal een houtblok op. Of beter: drie. Triplicate is namelijk zijn eerste driedubbelplaat. U voelt het al aan uw water: dértig van nostalgie doortrokken standards deze keer, dat is doorbijten, op gevaar van indommelen zelfs. Want behalve een vage thematische schikking is er weinig dat de drie ingesloten platen van elkaar onderscheidt. Tijd om de benen te strekken, Bawb.
DOWNLOADTIP: Braggin’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Goldfrapp – Silver Eye (***)
Of Alison Goldfrapp en Will Gregory nu in glamdisco, folktronica of orkestrale torch pop waden, altijd blijft het bouquet van een duur parfum in je neusgaten hangen. Ook wanneer het duo een bad met donkertonige, aan The Knife refererende elektropop laat vollopen mag men een weelderig klankdecor verwachten. Maar zelfs al valt op Silver Eye het gebruik van een Vlaams draaiorgel te noteren, een mens is toch altijd in de eerste plaats gediend van treffelijke songs. Die geven vooral in de kop en de staart van de plaat blijk van vitaliteit, mede dankzij de vuile handen van elektrovernieuwer The Haxan Cloak. Jammer dat Goldfrapp tussen de behekste pulsatie van Become the One en de laag overscherende synthesizerzwermen van Everything Is Never Enough in geeuwmodus gaat met slap ritmisch gedobber en schrale soundscapes.
DOWNLOADTIP: Ocean
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier