M83: De droomfabrikant

Na The Horrors en Gotye gaat ook M83 aan de slag met elementen uit verguisde eightiespop, al bakt Anthony Gonzalez het op dubbelalbum ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ soms wel érg bruin.

M83 **

Hurry Up, We’re Dreaming

synthpop

Naïve

Kids dromend van gitaaracrobatie kunnen zich op hun spelconsole nu meten met een virtuele Slash, maar ooit was het behelpen met een tennisracket van Donnay en een gezonde dosis inlevingsvermogen. Ons opgewaardeerde meptuig had tenminste snaren en die kwamen goed van pas wanneer je wijdbeens het tot de nok gevulde stadium aan de andere kant van de slaapkamerspiegel aanschouwde. Wat ons bij de vraag brengt: welke huis-, tuin- of keukengadget hanteren potentiële synthesizerhelden? Een strijkplank? Bestaan ze, de kleine synthesizerprinsjes die zichzelf op een dag langs een keyboardpiramide het rock-‘n-rollwalhalla zien bestijgen? Toch wel, en één ervan groeide op tot producer Anthony Gonzalez.

De Fransoos van M83 maakte in het begin van de nillies drie albums lang naam als fabrikant van met melodieuze feedback geweven klanktapijten en solide geluidsmuren. Gaandeweg herschoolde hij zich tot soundtrackcomponist bij geromantiseerde teenage wastelands ter hoogte van 1986. Gonzalez zet zijn obsessie met all things eigthies voort op Hurry Up, We’re Dreaming, een dubbelalbum nota bene. Ter referentie werpt hij klassieke dubbelslagen als het White Album van The Beatles en Mellon Collie And The Infinite Sadness van Smashing Pumpkins op. Zover het goede nieuws.

Minder geruststellend is dat M83 de voorbije jaren het voorprogramma van The Killers en Kings Of Leon speelde, wat Gonzalez inspireerde om de volksmenner in zichzelf te omarmen. Geen enkel cliché wordt daarbij geschuwd: synthetische drumroffels en elastische baslijnen à la Tears For Fears in Claudia Lewis, een fucking kinderkoor in Splendor en eindeloos uitdijend gitaargejengel in Reunion, waarbij elk moment het ‘hey-hey-hey-HEY!’ van Jim Kerr dreigt los te barsten.

Kleine jongensdromen in breedbeeldformaat, waar af en toe verdomd moeilijk aan te weerstaan is. Zeker als Gonzalez zijn synths driftig laat keffen in de catchy single Midnight City of wanneer drama queen Zola Jesus haar luchtpijp opendraait in de dreigende prelude Intro. Een dubbelalbum waardig? Tweewerf njet, maar hou voor alle zekerheid toch een strijkplank binnen handbereik.

Jonas Boel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content