Maak plaats voor Klaxons en het ruimteschip waarmee de band u op zijn tweede langspeler naar zijn eigen kierewiete universum transporteert.
Klaxons ***
Surfing The Void
Indierock
Polydor
Wat voorafging: drie Britse knullen richten een groepje op, gooien ravemuziek samen met progressieve powerpop, noemen het resultaat new rave, worden in geen tijd een internethype, verkopen de AB uit lang voor hun debuutplaat nog maar in de winkels ligt, gijzelen de FM-band met de psychedelische pletwals Golden Skans – in de volksmond ook wel bekend als Toe-die-doe-die-doe-die-doe-die-doe A-haaa – kapen in 2007 de prestigieuze Mercury Prize weg en treden met gezwinde pas toe tot het pantheon der hedendaagse rock-‘n-rollgoden.
Wat volgde: na een korte flirt met Tony Visconti – bekend van zijn werk met David Bowie en T.Rex – begint Klaxons aan een opvolger met John Ford van Simian Mobile Disco. De jongens zetten een paar ‘very spacy jams’ op band, zijn achteraf niet tevreden met het resultaat, proberen uit die eerste opnames een iet of wat aardse versie te distilleren en gaan daarvoor in zee met Ross Robinson, de godfather of nu-metal die onder meer de opgang van Slipknot en Limp Bizkit op zijn geweten heeft.
Fast forward naar de zomer van 2010: als Surfing The Void de aardse, meer conventionele versie is, hoe moeten dan in godsnaam de originele opnames met James Ford geklonken hebben? Surfing The Void is niets minder dan een muzikale ruimtereis naar de toekomst. Een muziek geworden lsd-trip in een lunapark. Een maffe, compleet van de pot gerukte, zich in een andere dimensie – of alleszins een parallel universum – afspelende koortsdroom. Surfing The Void is, kortom, far out.
Het heeft ons ettelijke draaibeurten en een paar niet nader benoembare substanties gekost om op de intergalactische frequentie van Klaxons te kunnen afstemmen, maar we raden u niettemin aan om hetzelfde te doen. Alsof de wereld plots van zwart-wit naar technicolor overschakelt: dát effect heeft Surfing The Void.
Elfendertig stijlen en genres stuiteren tegen elkaar op als botsballen in een trappenhuis. Psychedelische pop schurkt zich aan tegen progrock in opener Echoes. Weidse glamrock vloeit spontaan over in melodieuze spacepop in The Same Space. En powerpop laat gewillig op zich inbeuken door industrial in Extra Astronomical.
Soms lijkt het muzikale universum van Klaxons wel héél ver uit te dijen, maar zelfs als er symfonische bombast à la Muse om de hoek komt loeren, nemen hun songs een speelse draai of frivole bocht en toveren ze in geen tijd een gelukzalige grijns op uw gezicht. We bedoelen maar: titelsong Surfing The Void klinkt als de kierewiete tune van een maf computergame gespeeld door een metalband van Saturnus – men moet al Eric Van Rompuy heten om daar níét de humor van in te zien.
Vincent Byloo
