Steve Earle zendt zijn zoon uit, en goddank: in het geslacht Earle blijken de muzikale genen dominant.
Justin Townes Earle *** Harlem River Blues
Americana
Bloodshot Records
What’s in a name? In die van Justin Townes Earle zit zowel genetische als profetische voorbeschikking vervat. Niet alleen is hij de zoon van countryrocklegende Steve Earle, zijn middle name verwijst ook nog eens naar Townes Van Zandt, de betreurde countryfolkartiest die al bij leven een cultfiguur was.
Of Steve Earle zijn muzikale genen ook daadwerkelijk aan zijn zoon heeft doorgegeven en of diens muzikale predestinatie het haalt van de grote verwachtingen die onvermijdelijk op zijn frêle schouders geladen zijn: tot op heden hadden we er in onze contreien het raden naar. In de op americana beluste States gingen zijn eerste twee platen erin als zoete koek, maar aan de rest van de wereld gingen ze haast onopgemerkt voorbij. Daar zou Harlem River Blues weleens grondig verandering in kunnen brengen.
Al tijdens de eerste tonen van titel- en openingstrack Harlem River Blues is er geen ontkennen aan: Justin Townes Earle is de zoon ván, maar hij heeft ook veel tijd doorgebracht in de sepiakleurige wereld van Townes Van Zandt – hetzelfde vergeelde universum waarin ook mensen als Gram Parsons, Joe Henry en Willie Nelson muzikaal rondscharrelen.
Veel ouderwetse folkrock dus op deze derde plaat, maar ook swingende countryblues en af en toe een ballad waarin het vakmanschap van de ware songsmid komt bovendrijven. Want degelijke songs schrijven kán Earle Junior. Nu eens maakt hij pure stijloefeningen, zoals de rockabillysongs Ain’t Waitin’ en Move Over Mama, die aan M. Ward doen denken. Dan weer schrijft hij breed gearrangeerde composities, zoals Learning To Cry en Slippin’ and Slidin’, waarin de combinatie van zoemende orgeltjes en zacht blazende kopers vergelijkingen met Wilco oproept. Maar altijd en overal zijn die songs in een warme, gloedvolle onderstroom van akoestische gitaren ingebed.
Harlem River Blues opzetten feels like coming home, zij het dan bij iemand die we niet zo goed kennen maar van ver wel een beetje op Steve Earle gelijkt.
Vincent Byloo
