Tom Cruise neemt opnieuw een loopje met de zwaartekracht én het gezond verstand in The Final Reckoning, de apotheose van de Mission-Impossible-franchise.
Lees alles over Cannes 2025 in ons dossier.
Tom Cruise is – wellicht voor de laatste keer – terug als Ethan Hunt, de menselijke versie van een Zwitsers zakmes met dodingsdrang, op jacht naar The Entity, een kwaadaardige AI-entiteit die zo almachtig is dat ze zelfs de anabool opfokte neefjes van ChatGPT en DeepSeek doen blozen. De plot, of wat ervoor moet doorgaan? Iets met een cruciforme sleutel, een gezonken Russische onderzeeër en een “Podkova”-apparaat dat vermoedelijk ook tosti’s kan maken. Maar laten we eerlijk zijn: niemand kijkt hier voor narratieve logica.
Wat telt, net als in de zeven voorgaande Mission-impossible films, zijn de stunts. En Final Reckoning serveert ze met een delirante flair. Twee setpieces zijn van het soort waar je de rest van het jaar over praat in de rij bij de frituur: een onderzeeër die van een ijzige klif de dieperik in dondert als een onderwaterversie van Fast & Furious, en het eindduel in propellervliegtuigen dat zich afspeelt boven Zuid-Afrikaanse ravijnen – met Cruise die over de vleugel kruipt alsof het een gymtoestel is. Je hoort James Bond op de digitaal gepimpte achtergrond zuchten: is dat allemaal niet wat vergezocht, en uiteraard is het antwoord: you bet ya!
Maar regisseur Christopher McQuarrie (die ook de vorige 3 films regisseerde, al is ‘choreografeerde’ wellicht een accurater woord) houdt het tempo strak, terwijl het zweet en het testosteron – op zijn 62ste blijkt het torso van Cruise nog steeds van Oud-Griekse allures – van het scherm afspat. De old school actie – hoewel soms iets te lang en te warrig – is alvast stukken straffer en gespierder dan de amorfe CGI-brij waarmee Marvel en DC je doorgaans bekogelen. Al glipt er af en toe een geforceerde portie sentiment binnen. Wanneer Ethan Hunt – nog maar eens – naar het eindpunt van zijn queeste snelt en dreigt afscheid te moeten nemen van zijn sidekicks (Simon Pegg, Hayley Atwell en co), fluistert de film met trillende onderkin: “Het was het allemaal waard.” Wat het niet makkelijk maakt om de lach in te houden.
Ergens blijft dit dan ook de postmoderne, op Red Bull en adrenaline drijvende variant op Hitchcocks North by Northwest – nog steeds de ultieme actieblockbuster die het louter van setpieces en suspense moet hebben, als oefening in kinetische elegantie, paranoia en het eeuwige gevecht van één man tegen een ongrijpbare macht.
Maar héy: aan de inzet van Cruise – die weer eens zijn leven riskeerde – ligt het niet, en aan die van superspion Ethan Hunt al zeker niet. Deze recensie zal zichzelf vernietigen in vijf seconden. Vier. Drie…