Passies en frustraties smeulen in Vermiglio, Maura Delpero’s fraaie fresco in de schaduw van de Tweede Wereldoorlog.
Toen Ermanno Olmi en de Taviani-broers naar de eeuwige filmstudio’s vertrokken, leek de rijke traditie van het Italiaanse neorealisme met uitsterven bedreigd. Maar de jongste jaren zijn in de laars gelukkig verschillende talenten opgestaan die het genre nieuw leven inblazen. Er is Pietro Marcello, die in Martin Eden en La bocca del lupo documentaire aan fictie linkte. Jonas Carpignano roerde in de onderbuik van Zuid-Italië met A Ciambra en A Chiara. Alice Rohrwacher mengde realisme met folkfantasie in festivalfavorieten als Le meraviglie en Lazzaro felice. En nu is er Maura Delpero, die in het sfeervolle, rustiek ogende Vermiglio – de Italiaanse Oscarinzending dit jaar – een afgelegen dorp in de Alpen en de verborgen littekens van de Tweede Wereldoorlog verkent.
Het zich langzaam ontvouwende verhaal speelt zich af in Vermiglio anno 1944, waar het leven al eeuwen volgens de seizoenen loopt. De fascisten van Il Duce lijken tussen de besneeuwde Alpenpieken nergens te bespeuren, maar toch werpen ze hun sinistere schaduw over het dorp. Wanneer twee deserteurs, Attilio en Pietro, plots aanspoelen, verandert de dynamiek in de gesloten gemeenschap. Attilio, die in Vermiglio opgroeide, en Pietro, een verdwaalde Siciliaan, proberen zich te integreren in het bergdorp, wat in het bijzonder lukt wanneer de jonge Lucia verliefd wordt op Pietro en met hem trouwt.
Vermiglio – dat op het vorige filmfestival van Venetië werd bekroond met de Grand Prix – richt zich op het alledaagse leven van de dorpelingen en de onvermijdelijke spanningen die zich door hun geïsoleerde bestaan slingeren. De cinematografie van Mikhail Krichman – huiscameraman van de onvolprezen Andrej Zvjagintsev – is strak, ingetogen en doeltreffend. Breedbeeldpanorama’s van de Alpen worden afgewisseld met intieme close-ups, wat de emoties van de personages dichterbij brengt en waardoor de weidse natuur niet alleen decor is, maar een actieve speler die de levens van de dorpelingen beïnvloedt.
Conform de neorealistische canon worden die personages voornamelijk vertolkt door non-professionele acteurs, wat bijdraagt aan de authenticiteit. Martina Scrinzi is een revelatie als de lumineuze Lucia en maakt haar emoties zichtbaar zonder dat ze veel woorden nodig heeft. Haar vader Cesare – de dorpsleraar wiens starre, patriarchale houding tot conflicten leidt – wordt ‘gespeeld’ door Tommaso Ragno, al lijkt die eerder uit een film van Bille August ontsnapt, meteen de enige dissonant binnen Delpero’s verstilde pastorale.
Maar wat haar tweede langspeler – Delpero gooide in 2019 al hoge ogen met haar debuut Maternal – echt boven het gemiddelde heimatdrama verheft, is de kalme, uitgepuurde en trefzekere manier van vertellen. Niks wordt overhaast aangehaald en de gebeurtenissen ontvouwen zich in hun eigen tempo, conform het leven in het bergdorp. Daardoor heeft de film iets anachronistisch, maar dan zonder oubollig of kneuterig te zijn. Alsof hij ontsproten is aan een plek waar alles vertraagd en verborgen is, en een tijd waarin de dagen elkaar achteloos opvolgen en de Taviani-broers elk moment kunnen opduiken om ‘buongiorno’ te zeggen.
Een film die subtiel de onzichtbare krachten onthult die mensen kunnen veranderen, zelfs in de meest afgelegen uithoeken van Italië.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
