‘Raw Power’ van Iggy & The Stooges – zo niet één van de beste, dan toch alleszins één van de eerste punkplaten uit de muziekgeschiedenis – wordt stijlvol heruitgebracht.
Iggy & The Stooges **** Raw Power (Legacy Edition)
Protopunk
Sony Music
Er zijn er die Green Day een punkgroep noemen. Er zijn er die Good Charlotte een punkgroep noemen. Er zijn er zelfs – en sta ons hier een fijn monkellachje toe – die Nailpin of Janez Detd. een punkgroep noemen. Neem het van ons aan: zij hebben nog nooit Raw Power van Iggy & The Stooges gehoord. Hadden zij dat wel, dan hadden zij allang hun mond gewassen met bruine zeep, hun naakte rug meedogenloos afgeranseld met een roestige roede en hun scrotum boetvaardig overgeleverd aan de willekeur van een sadistische beul met testikelnijd.
Om maar te zeggen: Iggy & The Stooges waren barbaarse, ongemanierde en bepaald rücksichtslos rockende punkmonsters waarmee vergeleken zelfs de Sex Pistols een stelletje bedplassende koorknaapjes waren. Van hun drie langspelers was hun laatste, het in 1973 verschenen Raw Power, veruit de meest onverbiddelijke, de meest compromisloze en uiteindelijk ook de meest invloedrijke. Voor Iggy & The Stooges bleek Raw Power een zwanenzang, voor de underground van Londen en New York een onheilspellende prelude op een muzikale omwenteling – de lont aan het kruitvat genaamd Punk.
Ruw, rauw en ranzig: ook bijna veertig jaar later klinkt Raw Power nog steeds als de smerigste lap pissed off-‘n-roll uit de muziekgeschiedenis. Een woeste plaat die de luisteraar bespringt en belaagt, uitdagend in het gezicht spuwt en brutaal de stuipen op het lijf jaagt. Eén blik op de tracklist volstaat om jezelf te beschijten: wat dacht u bijvoorbeeld van Search And Destroy, Gimme Danger, Penetration, Death Trip of – onze favoriet – Your Pretty Face Is Going To Hell?
Raw Power is niet toevallig de neerslag van een maand koortsig jammen onder vier halve en hele junkies. Op bas was er Ron Asheton, die zijn plaats als gitarist had moeten afstaan aan de technisch gelukkig niet veel betere James Williamson. Achter de drumkit zat Scott Asheton als vanouds zijn molenwiekende zelve te wezen. En aan de microfoon zuchtte, kreunde en blafte Het Beest: de gepatenteerde naaktloper en behoudens een occasioneel ‘Fuck you’ of ‘Get lost’ zelden met twee woorden sprekende Iggy De Verschrikkelijke, die er als podiumfenomeen ook vandaag nog met kop, schouders en ontblote bast bovenuit steekt. Een causeur ook met wie men beter geen herrie zoekt, getuige ’s mans uitval tegen een ergerlijke concertganger tijdens het Georgia Peaches-optreden dat met de nieuwe Legacy Edition wordt meegeleverd: ‘Hey!’ brult Het Beest vlak voor hij een verschroeiend Gimme Danger inzet, ‘You wanna get your little fucking face punched out, little cracker boy?’
Blij dat we dat alles tegenwoordig op cd kunnen beluisteren: zo blijft onze knikker ongedeerd en hoeft niemand te zien hoe wij zelfs bij het horen van eerder onuitgegeven tracks Doojiman en Head On als een aangeschoten springbok door de kamer hossen. Geen gezicht, maar ons huis is weer een Funhouse.
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier