In L’intérêt d’Adam verkent Laura Wandel in 82 beklemmende minuten de broze grenzen tussen liefde, plicht en zorg die verstikt.
Films over ziekenzorg zijn zelden sexy. Denk aan The Hospital, The Good Nurse of – recent nog – Petra Volpes Heldin, waarin verpleegkundigen geen fetisjobjecten zijn, maar mensen met empathie en plichtsgevoel, gewapend met tederheid, ethiek, volle bedpannen en een nog voller uurrooster. Ook L’intérêt d’Adam, de nieuwe film van Laura Wandel, speelt zich integraal af in een ziekenhuis, maar gaat in feite over iets anders. Niet zozeer over zorg, maar over de broze grens tussen liefde en controle, over moeders die zo bang zijn om die te verliezen dat ze uiteindelijk alles dreigen te verstikken. Zelfs hun eigen kind.
De Brusselse regisseuse, die met haar debuut Un monde (2021) bewees dat ze kinderen zonder een spat vals sentiment kan filmen, kiest dit keer een andere gesloten microkosmos: geen speelplaats, maar een ziekenhuis, dus. Verwacht géén diagnose of psychologisch rapport, want Wandel houdt het open en suggestief. Waarom de labiele, jonge moeder Rebecca (Anamaria Vartolomei) haar 4-jarige zoontje Adam dwingt om enkel van haar hand te eten, ook al vertoont hij ondervoedingsverschijnselen, blijft onuitgesproken. Dat mysterie, dat weigeren om uit te leggen, houdt het drama scherp en mijdt het miserabilisme dat zoveel sociaal realisme nekt.
Cinematograaf Frédéric Noirhomme volgt hoofdverpleegster Lucy (Léa Drucker) met een handcamera die zo dicht op haar schort zit dat je haar zweet bijna ruikt. Wandel kiest resoluut voor de Dardenniaanse benadering (ter info: de broers Dardenne produceerden de film ook): lange, dwingende takes die elke gang veranderen in een moreel doolhof. Alle ballast overboord gekieperd. Dat resulteert in een huis clos vol piepende infusen, schurende twijfels en close-ups die het kader vullen, met een camera die beweegt en registreert, terwijl de ruimtes enkel lijken te krimpen.
Zoals Un monde – dat weliswaar nog indringender was – het schoolplein gebruikte als arena voor macht en kwetsbaarheid, zo maakt L’intérêt d’Adam van het ziekenhuis een slagveld waar zorg, bureaucratie en instinct botsen. Lucy mag dan de empathische spil zijn, ook zij lijkt verstrikt in een systeem dat de menselijkheid langzaam uit haar ziel zuigt.
Anamaria Vartolomei – de jonge Française die te zien was in Maria en Mickey 17 – speelt Rebecca als een spook dat balanceert tussen wanhoop en wantrouwen. Léa Drucker incarneert Lucy als de verpersoonlijking van morele vermoeidheid. De één klampt zich vast aan haar zoontje, ook al falen haar moederinstincten, de ander aan haar roeping. Tussen hen in zit een kind dat niet wil eten, niet wil sterven en niet meer goed weet wat nu precies in zijn belang is, waardoor de kijker tegen wil en dank in de rol van Salomon wordt gecast.
Dat L’intérêt d’Adam slechts 82 minuten duurt, maakt het des te urgenter: een immersieve ervaring die zich in je ribbenkast wurmt. Als een ziekenbezoek dat niet lang duurt, maar lang blijft hangen. Daarmee bevestigt Wandel haar talent, als filmmaakster en als chroniqueur van menselijk ongemak. Want ook al was Un monde misschien nog net iets straffer: haar tweede film is niet alleen een tot op het bot ontbeende dissectie van zorg en moederschap, het is vooral een stille schreeuw: hoe draag je zorg, zonder jezelf te verliezen?
