Bong Joon-ho’s scifitrip Mickey 17 serveert satire, spektakel en twéé Robert Pattinsons, maar mist scherpte en gewicht.
Wie dacht dat bijna zes jaar wachten op een nieuwe Bong Joon-ho garant zou staan voor een messcherpe dissectie van het Trumptijdperk, moet zijn verwachtingen helaas bijstellen. Mickey 17 arriveert dan wel met de grandeur van een ruimteschip dat de multiplexen wil koloniseren, maar verbrandt in de atmosfeer voordat het echt kan landen, wat wellicht verklaart waarom Warner Bongs scifitrip zo lang – de opnames dateren al van 2022 – in de koelcel hield.
De Koreaanse rasfilmer serveert een hybride van sciencefiction, horror en satire die nooit volledig durft door te bijten. Nochtans zijn de salvo’s richting Trumps MAGA-leger overduidelijk, zeker met Mark Ruffalo’s weinig subtiele imitatie van The Donald als Kenneth Marshall, de machopoliticus die de ijsplaneet Niflheim wil koloniseren. Het is een karikatuur die bijna zo grotesk is als het origineel. Maar terwijl Paul Verhoeven in Starship Troopers het Amerikaanse militarisme en de propaganda al grijnzend fileerde, blijft Bong steken bij een soort The Fifth Element: maf, rommelig en zonder veel gravitas.
Gelukkig is Robert Pattinson een lichtpunt. Of beter: twee lichtpunten. Als Mickey 17 en zijn ‘verboden’ duplicaat Mickey 18 speelt hij zowel de schlemiel wiens macaronzaak op aarde failliet ging, als de minder sullige versie die na een buitenaardse missie per ongeluk blijft leven. Het is een intrigerend concept: een huurling die eindeloos sterft en opnieuw geprint wordt, met alle herinneringen aan zijn vorige dood nog intact. Zo ontstaat een eeuwige loop van dienstbaarheid zoals alleen Kafka die had kunnen verzinnen. Mocht die een 3D-printer en een contract bij SpaceX hebben gehad, tenminste.
Bovendien is er Darius Khondji, de cameragoeroe van Se7en, Amour, Uncut Gems en andere toptitels. Hij dompelt je onder in een schaduwrijke technoir-wereld, met blinkende hightech, kille ijsvlaktes en decadente kolonisten die steak eten als ultiem machtsvertoon. Dat Bong een cynische kijk heeft op kapitalisme en imperialisme is duidelijk. Alleen jammer dat hij de vleesballen mankeert om er echt jus aan te geven.
Ondanks de zwarte humor mist de film – gebaseerd op het boek Mickey7 van Edward Ashton – de scherpte die Bongs serialkillerthriller Memories of Murder (2003), zijn dystopische actieknaller The Host (2006) of zijn Oscar-winnende klassenkomedie Parasite (2019) wél hadden. Ruffalo’s Marshall en Toni Collette als diens machtsgeile echtgenote Ylfa zijn meer cartoon dan kritiek en de politieke allegorie voelt als een checklist van Amerikaanse kwalen die al elfendertig keer in de bijdrages van Björn Soenens passeerden.
Geen wonder dat Mickey 17 voelt als een dure grap – tachtig miljoen dollar – waar te lang aan gesleuteld werd. Zeker: het is zwierig gemaakt, er zit een warm hart in en er zijn momenten van geschifte branie, zoals de climax waarin Mickey en Mickey tussen de ronkende ruimtebeesten worden gestuurd. Maar de satire is te lomp en de existentiële vragen over identiteit en sterfelijkheid verdampen in een script dat sneller sterft en herrijst dan ‘expendable’ Mickey zelf.
Of hoe de ‘Engelse’ Bong de mindere kloon van de Koreaanse blijft, iets wat je ook al kon vaststellen bij Snowpiercer (2013) en Okja (2017), zijn eerste twee trips richting planeet Hollywood.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
