Het Gentse John Ghost maakte een plaat om plaats voor te maken in uw kast

Ruimdenkend, beeldrijk, Gents alweer: de nieuwe jazzigheid houdt aan op de tweede plaat van het sextet John Ghost.

Sextet? John? Gewoon een grap van componist-gitarist Jo De Geest en zijn medestanders die is blijven hangen. Gezamenlijk vormen zij verre van het eerste instrumentale combo dat gelijktijdig de zakjes van jazz, postrock, electronica en klassiek minimalisme openknipt. De kritische kanttekeningen bij Airships Are Organisms vloeien daaruit voort: wat meer eigenheid had gemogen, en bij enkele minder uitgepuurde momenten zou je, zoals in een Ikea-winkel, de korte weg naar de volgende sectie willen nemen.

Anderzijds: tussen opvallen en storen gaapt gelukkig nog verschil. Dat de luchtige, percussieve toonpoëzie in de uitgestrekte ouverture Deconstructing Hymns misschien enkele maten te lang duurt, weerhoudt je er niet van om toch telkens de volle dertien minuten over je heen te laten golven.

Invloeden? Het titelnummer ligt hoorbaar in de lijn van het wervelende Noorse ensemble Jaga Jazzist, maar dat producer Jørgen Træen een verleden heeft met die bende helpt de klankdynamiek vooral mooi vooruit. Bigband-pit gedijt naast klare, genuanceerde sfeerschepping. Om contrast en variatie zit je niet verlegen, maar toch bewaakte Træen de esthetische harmonie: ook boven de hoekigste of schrilste momenten (John Ghost omarmt naast compositie ook impro) kneep hij even in zijn fles vloeibare honing.

Met de dartelende noten die de blazers in Time//Traveler uitstoten, geeft Jo De Geest dan weer zijn liefde voor Frank Zappa prijs (welke jonge honden nemen binnenkort eens diens razend actueel geworden kopergroove King Kong tussen de tanden?). En nu we toch op het voorsorteervak van de humor zitten: alleen al de titels van het tweeluik Disfunctional Rabbits: The Disfunction en Disfunctional Rabbits: The Rabbits maken duidelijk dat deze heren niet kreunen onder overdreven conservatoriumernst.

Laat daarmee niet beweerd zijn dat John Ghost de lachers op zijn hand wil krijgen. Drones For a Sunken Mothership klinkt alsof de apotheose van een sinistere scififilm (kinderen toegelaten) luister moest worden bijgezet. Synths lokken de zaak de Twilight Zone in, een cascade van almaar verder van het metrum afwijkende roffels schept een afsluitende kladderadatsch. Knap.

Voor de vorm stippen we aan dat de oude liaison tussen jazz en beeldende kunst weer opflakkert in het omhulsel van dit Airships Are Organisms, een fantasie van de Syrische kunstenaar Mohammad Zaza. Maak alweer plaats, in de kast en/of aan de muur.