Het erotische ‘Babygirl’ is een verademing in deze puriteinse tijden

Nicole Kidman laat haar basisinstincten los op een jonge minnaar in Halina Reijns deugddoend kinky thriller Babygirl.

Herinner je je die scène met Sharon Stone die net niet klaarkomt achter het stuur in Basic Instinct 2 (2006), die eerder de lachspieren dan de genitaliën prikkelt? Of die stoeipartij in Color of Night (1994), waarin Bruce Willis niet alleen zijn emoties blootlegt maar ook zijn lid dat plots bovendrijft in bad? Nee, er moet niet veel gebeuren om een erotisch bedoelde thriller te laten ontaarden tot camp met kaarsen en korsetten. Maar met het broeierige Babygirl weet de Hollandse Halina Reijn gelukkig wél het evenwicht te bewaren tussen sexy suspense en satire. Ja, zelfs in die mate dat je haar nimmer naaktschuwe landgenoot Paul Verhoeven op de achtergrond haast hoort hijgen: ‘Flink zo, meisje. En drink nu maar braaf je melk op.’

Voor de voyeurs onder u: behalve een tepel links of rechts is er in Reijns derde langspeler – na Instinct (2019) en Bodies Bodies Bodies (2022) – weinig expliciets te zien. Want zoals Oscar Wilde al wist: a dirty mind is a joy forever. De hitsige intriges kronkelen rond Romy (Nicole Kidman), de CEO van een technologiebedrijf. Op de werkvloer is ze de belichaming van de zelfbewuste controlefreak, op hoge hakken en in een strak mantelpak. Thuis is ze verstrikt in een traditioneel huwelijk met een gevierd theaterregisseur (Antonio Banderas) en komt ze enkel klaar met porno.

Haar gevoelstemperatuur gaat gevoelig omhoog wanneer Samuel (Harris Dickinson), een knappe en veel jongere stagiair, haar bedrijf binnenwandelt. Wat begint als een werkrelatie doorspekt met subtiele spanning escaleert al snel tot een spel van macht en manipulatie. ‘Ik denk dat je het leuk vindt als iemand je vertelt wat je moet doen’, merkt Samuel op, wat Romy schokt, maar tegelijk onderdrukte verlangens losmaakt.

De klassieke ingrediënten van de erotische thriller – onthullende spiegels, halfduistere kantoren en wellustige blikken – krijgen een eigentijdse twist. En de scène waarin Kidman gedwee een glas melk opdrinkt lijkt voorbestemd om een kinkklassieker te worden. Alleen slaagt Reijn erin Romy een gelaagdheid te geven die haar zowel sexy als fragiel maakt, in tegenstelling tot veel films binnen het kinky subgenre, waarin vrouwelijke personages louter dienen als lustobjecten.

Kidman draagt de film met goesting en blikken die twijfel, opwinding en uiteindelijk ook bevrijding uitstralen. Harris Dickinson countert met een mix van charme en gevaar die doet denken aan de jonge Terence Stamp of Michael Douglas. Hun chemie houdt de – euh – spanning hoog, maar het is vooral de morele ambiguïteit die Babygirl een extra dimensie geeft. Al is ‘amoreel’ wellicht een beter woord.

Op het einde verliest de film enigszins zijn momentum, met een climax die – kunst imiteert wel vaker het leven – net iets te gehaast aanvoelt. Maar zelfs dan blijft Babygirl een verademing in deze puriteinse tijden. Het is geen simplistisch verhaal van macht, onderwerping en Hollywoodsterren die per se hun sexy lijf willen showen, vooraleer de zwaartekracht het haalt van de botox. Het is een gedurfde, intelligente en met zelfspot gekruide exploratie van hoe gender, seks en macht elkaar kruisen in een wereld waarin grenzen voortdurend verschuiven. Nog een glas melk, Nicole?