Seventiessoftrock, opgetogen blazers en een zachte omhelzing van het leven: op Ghost on Ghost houdt de ontbolstering van Sam Beam, patroon van Iron and Wine, aan.
Make-up zal hij wel nooit gebruiken, ook al omdat zijn weelderige gezichtsbeharing daar weinig marge voor laat. Maar het valt niet te ontkennen dat Sam Beams platen onder het alias Iron and Wine almaar opzichtiger en kleurrijker zijn geworden. En dat die evolutie hand in hand ging met een groeiend vermogen tot levensbeschouwelijke relativering.
Let wel, de zanger met de persoon gelijkstellen is verkeerd. Op Ghost on Ghost doet zich de voormalige filmdocent gelden: de man met het oog voor een verhaal en beeldrijke zinsneden. ‘God gave you red light / On every green roadsign / When you left Santa Fe’, waarmee New Mexico’s No Breeze begint, is bijvoorbeeld een mooie. Als deze twaalf songs een inhoudelijk motief hebben, is het dat van een jong koppel onderweg doorheen Amerika, vastgekluisterd aan elkaar en de omstandigheden die ze het hoofd te bieden hebben.
Net als op voorganger Kiss Each Other Clean (2011) plunderen Beam, producer Brian Deck en de al even trouwe arrangeur Rob Burger een halve instrumentenwinkel. Pedal steel bespeeld door Paul Niehaus (Calexico) voor minzaam glooiende country. Blazers in meerdere luimen, maar nooit donkere. Strijkers die op de gewenste momenten aanzwellen. Verder: een gerenommeerde ritmesectie (drummer Brian Blade en bassist Tony Garnier), en een onstuimige jazzuitbarsting in Lover’s Revolution. De tijd dat de akoestische inkleding die Sam Beam op de rand van zijn bed bedacht meteen de definitieve was, is voorbij.
Ook al heeft Beams stem haar tedere karakter behouden, voor sommige oude fans zal het rijke raffinement van Ghost on Ghost misschien een brug te ver zijn. Nochtans: wie een tijdje met deze plaat leeft (en zeker is dat hij geen uitslag krijgt van Elton John en Billy Joel), zal veeleer over het lichte gewicht van sommige songs struikelen dan over de klankkleur ervan. Want met het donzige Joy en wat zoutloze Grass Windows heb je het na enig tijdsverloop wel gehad.
Misschien is Ghost on Ghost wel te plukrijp, biedt het weinig ruimte om nog te groeien. Maar algemeen geldt: hoe meer Beam en co. de levensvreugde muzikaal onderstrepen, hoe gedenkwaardiger de song. Wendt u ten bewijze tot het bijna funky Singers and the Endless Song, de honingfolk van Caught in the Briars, of het door zonovergoten soul gewiegde The Desert Babbler.
Kurt Blondeel
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier